Όχι μόνον ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Βασίλης Τσιτσάνης, τα δύο Νομπέλ της Ρεμπετοσύνης. Όλοι σχεδόν οι αξιοπρεπείς λαϊκοί συνθέτες έγραψαν για το ”πιοτί” και ένα και δύο και περισσότερα τραγούδια. Για τα βαπόρια από την Περσία, τους τεκέδες και ναργιλέδες, τα χαρμάνια και τ’ αλάνια, τη μαστούρα, το λουλά, το μαυράκι, τη φούμα. Το χασίσι είναι πάντα εθνική υπόθεση. Και, λένε, είδηση – κεραυνός, μπάτσοι πουλάνε ναρκωτικά. Η ασχετοσύνη.
Δεν είναι στημένος όταν μπαίνει στο Σώμα ο μπάτσος. Υπό σημείωσιν τούτο. Γίνεται επίορκος και αξιόποινος μ’ αυτά που βλέπει, και βιώνει. Και ο διαιτητής σχεδόν ανυποψίατος πριν κάποια χρόνια έμπαινε στο κόλπο του ποδοσφαίρου. Όταν πρωτοπήγε στη σχολή διαιτησίας δεν είχε στο μυαλό τις αρπαχτές. Επειδή είχε βρωμίσει στην πιάτσα ότι στη μπάλα κυκλοφορεί ασημάδευτο χρήμα και οι πρόεδροι πληρώνουν τα πέναλτυ και τα ανύπαρκτα οφσάιντ.
Στη μπατσία. Από τη μια η υπηρεσία δεν έχει απαιτήσεις από το όργανο, ούτε και τον θέλει αληθινό αστυνομικό. Ελλάδα είναι εδώ, το κράτος αδιαφορεί να πατάξει την εγκληματικότητα. Και από την άλλη, πιο εύκολο είναι για τον μπάτσο να συνεργαστεί με τους ναρκοβαρώνους από το να βουτήξει τη μίζα ο υπουργός Αμύνης.
Το ναρκωτικό, γενικά οι ουσίες, πήραν τα επάνω τους από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Κόλαση. Και, τελικά, η εφημερίδα του τοίχου, «Οι Μπάτσοι Πουλάνε την Ηρωίνη», αποτυπώνει… δημοσιογραφική αλήθεια. Με μεγαλύτερη αμεσότητα από τα συμβατικά μμε για το… τακίμιασμα διωκτών και διωκομένων.
Διαβαστε ακομα: