Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαμαρτύρονται οι Έλληνες. Και μια ζωή τα έχουν με την κυβέρνηση. Με την κάθε κυβέρνηση. Πολυπαιγμένο έργο. Ο κόσμος να τα βάζει με την κυβέρνηση, και τη θεωρούμενη δεξιά, και τις άλλες τις δήθεν αντιδεξιές, κεντρώες, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, αριστερές και το λουρί της μάνας τους.
Στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τίποτα εδώ και δύο αιώνες. Τίποτα. Να, γιατί είναι… παράλογο να μανουριάζει ο κόσμος. Φοβερό! Να καταφέρει αυτός ή εκείνος πρωθυπουργός ό,τι δεν κατάφεραν όοοοολοι οι προηγούμενοι από το 1830.
Να, γιατί λέω ότι είναι έξω από κάθε σκέψη, από κάθε ελπίδα η… διακοπή της «συνέχειας». Ακριβώς. Εδώ, σ’ αυτή τη χώρα, από τότε που υποτίθεται έγινε ελεύθερο κράτος, υπάρχει μια «συνέχεια». Αυτό που λέμε. Δεν έχει αλλάξει, επί της ουσίας, τίποτα. Νταβατζήδες υπήρχαν πάντα. Κάποτε τους έλεγαν προύχοντες, κοτσαμπάσηδες, εθνικούς ευεργέτες, ολιγαρχία, αριστοκρατία, πλουτοκρατία. Τέτοια. Και ο κοσμάκης σαν τους εξαρτημένους, τους ναρκομανείς, να αισθάνεται την ανάγκη ενός πολιτικού σωτήρα. Ότι κάτι θα αλλάξει, ότι θα σωθούν απ’ εκείνον τον ματσαράγκα που λέει καλύτερα το ποίημα. Έναν Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμα κι έναν Αλέξη Τσίπρα, που το παιδί δεν ήταν της μεγάλης κλάσης απατεώνας για να κρυφτεί.
Τραγικό. Να περιμένεις να βρεις την υγεία σου από κάποιον που παριστάνει τον γιατρό. Τραγικό. Και να πιστεύεις ότι ο ψευτογιατρός θα σου θεραπεύσει τον καρκίνο που κουβαλάς κοντά διακόσα χρόνια.
Διαβαστε ακομα: