Όταν ήταν πιτσιρικάς ο Πωπός, όπως λέμε ο Τοτός, του έλεγε ωραία παραμυθάκια ο παππούς του και ο εγγονός τα φχαριστιότανε. Σα μεγάλωσε ο Πωπός άκουγε πλέον τον παππού να του λέει ψέματα, όμως και πάλι τα φχαριστιότανε. Ότι ο Πωπός είναι ωραίος, ότι αξίζει πολλά και ότι γι’ αυτόν είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα ο παππούς.
Στα 18 του ο Πωπός δίνει εξετάσεις να μπει στο πανεπιστήμιο και ο παππούς κάνει τη μεγάλη υπόσχεση. Αν περάσεις στο πανεπιστήμιο θα σου δωρίσω μια μερσεντές. «Και πού
θα τα βρεις τα λεφτά, παππού, εσύ που δεν έχεις μία;» απόρησε για πρώτη φορά ο Πωπός.
– Θες να σου πω πού θα τα βρω τα λεφτά; Μη στεναχωριέσαι, μπες εσύ στο πανεπιστήμιο κι εγώ δεσμεύομαι να σου αγοράσω τη μερσεντές.
«Όχι, πρώτα να μου πεις πού θα βρεις τα λεφτά…».
– Θα σου πω. Έχεις ακούσει κάποιον Μακρόν, κάποιον Πούτιν, Μπάιντεν; Αυτοί θα μου δώσουν τα λεφτά, κορόιδο Πωπέ.
Ο αποδυτηριάκιας δεν λέει παραμύθια, λέει γεγονότα. Η ιστορία είναι αληθινή. Πράγματι ο Πωπός εισήχθη στο πανεπιστήμιο και γεμάτος χαρά και ελπίδα έτρεξε να αναγγείλει
το νέο στον παππού του. Τον βρήκε σκεπτικό.
«Τι συμβαίνει, παππού; Τι θα γίνει με την μερσεντές;».
-Δεν φταίω εγώ, αγόρι μου. Ο κουτσός φταίει, όμως πέθανε ο φουκαράς…
Επειδή, όμως, μιλάμε για τον Πωπό, όπως λέμε για τον Τοτό, γι’ αυτό ο εγγονός δεν είπε στον παππού κάτι στο στυλ «Δεν γαμιέσαι, ρε, παππού, εσύ κι όχι ο ανάπηρος Σόιμπλε μου είχες υποσχεθεί το αμάξι…».
Διαβαστε ακομα: