Απεργία. Η μεγάλη εφεύρεση του κατεστημένου. Όχι, ακριβώς. Στην πορεία αυτό που λέγεται Απεργία εντάχθηκε συνειδητά ή όχι σ’ αυτό που λέμε Κατεστημένο. Κι αν θέλαμε να ξεχωρίζουμε τα δύο μεγέθη, το Κατεστημένο και την Απεργία, τότε θα λέγαμε ότι περισσότερο λειτουργεί σαν κατεστημένο η απεργία, παρά το ίδιο το κατεστημένο, που όλο και περισσότερο αναζητεί την ανανέωση, την εξυγίανση, την μεγαλύτερη παραγωγικότητα, σε πείσμα του υποτιθέμενου αντιπάλου, δηλαδή της Απεργίας.
Το Κατεστημένο, λοιπόν, από τη φύση του είναι προοδευτικό, γεμάτο ανησυχίες, ανταγωνιστικό, ενώ το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, η Απεργία προσπαθεί να επιβιώσει με τρόπους συντηρητικούς, παραδοσιακούς, παλαιοντολογικούς.
Όποιος απεργεί, όποιος πρωτοστατεί στην απεργία, είναι ο καλός του έργου. Απ’ αυτήν την άποψη μπορεί κάποιος να ομιλεί για εφεύρεση. Ο απεργός είναι αγωνιστής, πολεμάει το δίκαιο, είναι πολιτικοποιημένος και αντιστρατεύεται το κατεστημένο. Είναι η “εφεύρεση” και στην πραγματικότητα επιδοτεί, ωφελεί τόσο το κατεστημένο, όσο και τους συνδικαλιστές, οι οποίοι βέβαια στόχο δεν έχουν να ανατρέψουν το κατεστημένο, όσο να γίνουν κι αυτοί κομμάτι στο παιχνίδι
Διαβαστε ακομα: