Το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό πράμα στον κόσμο. Η μπάλα κουβαλάει τη ψυχή του φτωχού, του καταπιεσμένου, του εργάτη, της κατώτερης κοινωνικής τάξης. Αυτή η αλήθεια του ποδοσφαίρου δεν αλλάζει επειδή το παιχνίδι έγινε πολυεθνικό προϊόν, το γουστάρουν και κονομημένοι.
Θυμάμαι την κίνηση του Τούρκου, με γερμανική ιθαγένεια, Μεσούτ Οζίλ, που είχε δώσει όλο το πριμ του σαν παγκόσμιος πρωταθλητής, στα παιδιά της Λωρίδας της Γάζας. Αυτό δεν ήταν χάρισμα, μία συμβατική φιλανθρωπία, ήταν ένα χαστούκι, μία ξεγυρισμένη σφαλιάρα στο παγκόσμιο κατεστημένο.
Από 300.000 πήρε κάθε παίκτης της Γερμανίας, και ο παικταράς Οζίλ βέβαια, με την κατάκτηση του μουντιάλ στην Βραζιλία. Και τα τρακόσα χιλιάρικα ο ποδοσφαιριστής της Άρσεναλ τα έστειλε στην Παλαιστίνη. Πριν καταλήξει στην Φενέρ Μπαξέ το 2021, είχε παίξει στην Σάλκε, την Βέρντερ Βρέμης, την Ρεαλ Μδρίτης και στην Άρσεναλ.
Είναι άουτ και αράουτ όσοι μιλήσουν για κίνηση πολιτική του Οζίλ. Όχι, κύριοι. Ήταν απόφαση ενός άσσου της μπάλας που δεν ξεχνάει ποτέ από ποιους γεννήθηκε, ποιος ήτανε ο ίδιος πριν γίνει ποδοσφαιριστής.
Έχει δύναμη η μπάλα. Τη δύναμη της λαϊκής ψυχής. Όχι τη δύναμη ενάντια της δύναμης που διδάσκονται στα κολέγια. Όχι την κυριαρχία ενάντια της κυριαρχίας που διακονούν οι τεχνοκράτες στους ναούς των golden boys.
Διαβαστε ακομα: