Δεν είμαι με τον Τσίπρα. Με ό,τι, δηλαδή, χειρώτερο προέκυψε στην Ελλάδα. Δεν είμαι και με τους αριστερούς κομματικούς αντιπάλους του Τσίπρα, που μέχρι χθες ήταν όλοι μαζί στο ίδιο κόμμα. Πρώτα οι Λαφαζάνηδες και οι Αλαβάνοι, σήμερα Τσακάλωτοι, Σκουρλέτηδες και σία. Όλοι τους έχουν ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ευθύνη για τη γέννηση του καρκίνου που λέγεται Τσίπρας. Του πολιτικού που καταξεφτύλισε την αριστερά.
Ρωτάω. Πώς το ξέρω εγώ ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου π.χ. ή κάποιος άλλος πρώην συριζαίος, αν αύριο γίνει πρωθυπουργός δεν θα είναι ένας άλλος Τσίπρας. Ναι, ρωτάω. Πώς το ξέρω;
Σύμφωνοι, ο Τσίπρας δεν είχε όσιο και ιερό, ανέλαβε να τελειώσει την πιο βρώμικη δουλειά, που δεν θα έκανε ένας ιδεολόγος και ρομαντικός αριστερός. Ένα είναι το ερώτημα. Γιατί ο Τσίπρας μεταλλάχτηκε σε καραδεξιό, νατοϊκό, μνημονιακό, προσκυνημένο της Αμερικής. Πρώτα η απάντηση και μετά η όποια ανησυχία γιατί και αύριο δεν θα δούμε στον ίδιο ρόλο έναν άλλον πρώην συριζαίο;
Δεν είναι επιχείρημα, ότι οι πρώην σύντροφοι του Τσίπρα, πλέον εκτός Σύριζα τα έχουν μαζί του. Σήμερα μας λένε αυτά που έλεγε και ο Τσίπρας πριν γίνει πρωθυπουργός. Ποιος μου λέει εμένα ότι οι επικριτές του Τσίπρα, αν τους ψηφίσουν οι μαλάκες που ψήφισαν τον Τσίπρα, δεν θα αποδειχθούν αύριο μία από τα ίδια.
Διαβαστε ακομα: