Ποια, λοιπόν, είναι η αξία των δήθεν πολιτικών εκπομπών;Των τοκ-σώου, στα ελληνικά. Και τι έγινε; Μορφώθηκε πολιτικά ο Έλληνας από τις πολιτικές εκπομπές; Δεν νομίζω. Μήπως τα κόμματα έγιναν πιο σοβαρά, λιγώτερο τυχοδιωκτικά; Δεν νομίζω. Η παραμύθα δουλεύει κανονικά. Το χυδαίο ψέμα. Η προκλητική υπόσχεση. Το κανονικό δούλεμα.
Τι θα πει “εκπρόσωπος κόμματος”, ρε; Αυτό να το πει ο πρόεδρος της Βουλής, όχι αυτός που θαρρεί πως είναι δημοσιογράφος. Αυτός που κάνει εκπομπή με τους… εκπροσώπους των κομμάτων ” Απάτη”, ” Λουμπίνα”, Παπάτζα”. ”Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε”, ‘Ένωση Διάλυσης”, Κόμμα Προσκολήσεως”, ”Δημοκρατικός Λαμογισμός”. Στο κόλπο όλοι.
Εκπρόσωπος κόμματος, όχι καφενείου θα πεις όποιον εκπροσωπεί, κόμμα ή μπυραρία και ψησταριά, κι έχει ξεκάθαρη άποψη για τούτο και το άλλο. Όταν σ’ ένα κόμμα σκοτώνονται μεταξύ τους και, μάλιστα, δημοσιοποιούν τις διαφορετικές τους θέσεις για τούτο και το άλλο, πού κολλάει ο… εκπρόσωπος κόμματος; Εκπροσωπεί την … γραμμή του κόμματος ή, το όργιο των διαφωνιών τους. Εκπροσωπεί όσους ακόμα παραμένουν στο κόμμα ή όσους πήραν μεταγραφή σ’ άλλο κόλπο.
Διαβαστε ακομα: