– Τα χρήματα είναι δικά σας. Νόμιμα λεφτά. Ορίστε και τα χαρτιά, με τις υπογραφές και τις σφραγίδες. Τα δικαιούστε. Δικά σας είναι, καταδικά σας. Μία υπογραφή να βάλετε, δεν θα σας ενοχλήσουμε άλλο, ούτε ποτέ θα σας ρωτήσουμε τι θα τα κάνετε τα λεφτά. Δεν έχετε να μας δώσετε κανένα λογαριασμό…

Για ποιο λόγο μου χαρίζουν τόσα πολλά λεφτά, σκέφτεται ο τυχερός. Δεν μπορεί, κάποιος ιδιαίτερος λόγος υπάρχει. Ύποπτος λόγος! Κάτι θέλουν από εμένα για να μου σεσουλιάζουν τόσα πολλά. Κάτι βρώμικο! Ίσως να θέλουν να σκοτώσω κάποιον. Να προδώσω. Να εξαπατήσω. Να υπεξαιρέσω. Πιάνει στο φτερό την ανησυχία του ο άγνωστος και του ρίχνει την ηρεμιστική…

– Τίποτα δεν θέλουμε απ’ εσάς. Τίποτα. Μάλιστα, κύριε, δεν πρόκειται ποτέ να σας ζητήσουμε τίποτα. Δεν έχετε την παραμικρή υποχρέωση απέναντι σε κανέναν γι’ αυτά τα λεφτά.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει με την περιβόητη κρατική επιχορήγηση στα κόμματα. Καμιά υποχρέωση απέναντι στους παραδίδοντες έχουν οι παραλαμβάνοντες τα πακέτα. Λογαριασμό δεν δίνουν. Το ίδιο και με τα κρατικά λεφτά στους βουλευτές, είναι προσωπικά για πάρτη τους. Τα δε κρατικά λεφτά στα κόμματα είναι άλλο κονδύλι, ξεχωριστό, και επί της ουσίας πάνε προσωπικά στον αρχηγό του κόμματος. Αυτός τα διαχειρίζεται χωρίς ποτέ να δίνει εξηγήσεις στα στελέχη του κόμματος, και στα λεγόμενα μέλη, αλλά και στο δημόσιο.