Νύχτα και πρωί,
ένα με τη γη,
χωρίς ανάσα μια,
φτάνει πια, φτάνει πια.
Απεργία, απεργία, απεργία.
Μάνα κάτσε στη γωνιά,
άλλο γλέντι αρχινά,
τώρα ήρθε ο καιρός,
για να πάμε λίγο μπρος.
Γλέντι είναι η απεργία, το λέει και το τραγούδι του 1975, με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Για την Ιστορία, να αναφέρουμε ότι οι στίχοι είναι του δημοσιογράφου Διονύση Τζεφρώνη και η μουσική του Θωμά Μπακαλάκου. Τραγουδάει ο Παπακωνσταντίνου, και από κάτω αβαντάρουν ”Απεργία, απεργία, απεργία…” οι πελάτες του μαγαζιού. Όλοι τιμούν την απεργία με τον τρόπο τους, σε στυλ παρεάτο διασκεδαστικό και πολιτικοποιημένο χαβαλετζήδικο.
Απεργία πανελλαδική, για να πάει… μπροστά η χώρα. Για να… λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων. Η δημοκρατία έχει ανάγκη και τις απεργίες, όχι μονάχα τις εκλογές. Δουλειά κάνουν και οι συνδικαλιστές. Όπως οι πολιτικοί, βουλευτές, υπουργοί, όλοι στην κοροϊδία. Κανένας δεν έχει την τόλμη να πει ότι η απεργία είναι αέρας κοπανιστός. Είτε γίνει, είτε δεν γίνει, ένα και το αυτό.
Οι μάγκες του Σύριζα όταν ήταν κυβέρνηση το είχαν γελοιοποιήσει εντελώς. Τους κάνανε αντικυβερνητική απεργία τα συνδικάτα και οι συριζαίοι έλεγαν στα σοβαρά ”Χαιρετίζουμε τους αγώνες του λαού, συμμετέχουμε κι εμείς στην απεργία”!!!
Το ΠΑΣΟΚ έδωσε τα αξέχαστα μαθήματα. Διαδήλωναν στους δρόμους οι πασόκοι όταν ήταν αντιπολίτευση ”ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” και οι παικταράδες Λαλιώτης, Πάγκαλος, Τσοχατζόπουλος, Σημίτης και σία, όλοι υπουργοί πλέον, με ντουντούκες και πανό στην Σταδίου έβγαζαν αντιαμερικανισμό και αντιευρωπαϊσμό. Λες και συνέχιζαν να είναι στην αντιπολίτευση.
Διαβαστε ακομα: