Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο ορισμός του φαιδρού. Του Ελάτε να γελάσουμε. Να τον ακούς να μιλάει και ό,τι έχεις επάνω σου να του το αμολάς στη μάπα. Ο καραγκιοζισμός του σε προκαλεί. Φιγούρα καρτουνίστικη. Ήρωας κόμικ. Κι όμως, ο τύπος ήταν αρχηγός. Θα μου πεις σε ποιους; Σ’ άλλους σαν κι αυτόν. Αφελείς και γελοίους μαζί. Αρχηγός, όμως. Όχι χουλιγκάνων να πάμε παρέα στο γήπεδο να ξεχαρμανιάσουμε, να βγάλουμε τη μαστούρα μας για την ομαδάρα μας.
Ο άνθρωπος έκανε πραξικόπημα στρατιωτικό. Υποτίθεται πως ό,τι πιο σοβαρό, πιο υπεύθυνο και πιο αξιόπιστο στην πατρίδα μας είναι ο στρατός. Όλα τα άλλα ήταν διαλυμένα. Πολιτική, παιδεία, υγεία, οικονομία. Είμασταν υπερήφανοι για την ικανότητα της αστυνομίας μας, που ακόμα δεν είχε τακιμιάσει με τον υπόκοσμο, που δεν της ξέφευγε κακοποιός, και για τον στρατό, όπου επικρατούσε πειθαρχία και σε κάποιο μεγάλο βαθμό δεν περνούσαν τα ρουσφέτια σε επώνυμους και πλουσιόπαιδα.
Ο ηγέτης της “επανάστασης” του 1967, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1919, πέθανε μετά από 80 χρόνια, κι ήταν… ιδεολόγος, λέει. Στα παπάρια μου. Ήταν επίορκος αξιωματικός, αυτό έχει σημασία. Και η ντροπή της Ελλάδος ήταν να μη στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα, σύμφωνα με την δικαστική απόφαση, έναν προδότη του στρατιωτικού του όρκου. Κι αυτόν, και την παρέα του.
Διαβαστε ακομα: