Μεγάλης εβδομάδας, τέλος. Και της θρησκείας να μην είσαι, κύριε, τούτο το επταήμερο τουλάχιστον όφειλες να αποφύγεις τα μικρά πράγματα. Τις μικρές σκέψεις, τις μικρές ενέργειες. Και μέσα σ’ αυτές είναι να διαβάζεις συχάματα, εμέσματα, της πολύ φτήνιας πράματα. Ξέρω πολύ καλά ποιοι με διαβάζουν. Σε ποιους απευθύνομαι. Γνωρίζω επίσης ότι ένα ποσοστό δέκα με εντεκάμισυ τα εκατό είναι περαστικοί. Ούτε συστημένοι είναι, ούτε ψαγμένοι. Αέρας είναι που φυσάει, έρχεται και φεύγει.
Μεταφέρω τι παρατήρησε ένας αποδυτηριακιστής. Επηρεασμένος από το πνεύμα του Πάσχα, μου έγραψε ”Αποδυτηριάκια, λες τα δικά σου και καλά κάνεις. Ότι δηλαδή, για να γλυτώσει η Ελλάδα, να σωθεί, έπρεπε προηγουμένως να πεθάνει. Όπως συνέβη με τον Χριστό. Αναστήθηκε γιατί προηγουμένως είχε τελειώσει επάνω στο σταυρό του μαρτυρίου… ”.
”Έχεις δίκιο, Αποδυτηριάκια. Δεν με χαλάει που κάνεις την πλάκα σου, ακόμα και στα πιο σοβαρά θέματα, αρκεί να βγαίνει η αλήθεια. Πράγματι σοβαροί οικονομολόγοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα θα είχε ήδη μπει σήμερα στη σίγουρη, στη βέβαιη, στην αξιόπιστη ανάκαμψη αν είχε χρεοκοπήσει. Συμφωνώ, λοιπόν, ότι δεν κτίζεις την νέα Ελλάδα αν προηγουμένως δεν γκρεμίσεις τη σαπισμένη. Σου διέφυγε, Αποδυτηριάκια, να σημειώσεις ότι όπως είναι τέχνη το κτίσιμο, έτσι χρειάζεται προσοχή και σχέδιο και το γκρέμισμα. Απαραίτητος ο σχεδιασμός, για να ανατινάξεις τα ντουβάρια. Όχι στο άρπα κόλα. Όχι όπως κάτσει η δουλειά. Ο ειδικός θα τοποθετήσει τα μπουρλότα, όχι ένας ατζαμής”.
Ο άνθρωπος έχει δίκαιο πέρα για πέρα. Στην Ελλάδα ούτε κτίστες πολιτικούς έχουμε, ούτε αρχιτέκτονες και μηχανικούς. Μόνο μαστροχαλαστές διαθέτει το μαγαζί μας. Ίσως γι΄ αυτό απέφυγαν το γκρέμισμα της Ελλάδος. Δεν ήξεραν, φοβήθηκαν να την κάνουν ένα με το χώμα την Ελλάδα. Με ποια ικανότητα και, κυρίως αυτό, με ποιο ήθος να αναλάμβαναν την εθνική ευθύνη τα ανθρωπάκια με τη σημαία ενός κόμματος φοράνε τα ξυλοπόδαρα και παίρνουν μπόι μεγάλου.
Διαβαστε ακομα: