Μία από τις ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Ναστραντίν Χότζα και γύρευε αν είναι αληθινή, ψεύτικη ή πλάστηκε έτσι όπως βρίσκεται σήμερα στα κιτάπια μ’ άλλες αμέτρητες του Τούρκου λαϊκού φιλόσοφου.

– Χότζα, σε παρακαλώ να μου δανείσεις το γάιδαρο σου…, του ζητάει γείτονας.

«Μετά χαράς!…» του απαντά παραμύθι φούρναρης ο Χότζας, «… αλλά περίμενε μισό λεπτό, πρώτα να ρωτήσω και τον ίδιον το γάιδαρο».

Τι να πει ο γείτονας; Ότι είσαι πεζεβέγκης, Χότζα μου, και δεν θέλεις να με εξυπηρετήσεις. Ότι με περνάς για μαλάκα, να πιστέψω ότι θα ρωτήσεις το… ζώο.

Επιστρέφει από το στάβλο ο Χότζας σχεδόν περίλυπος: «Λυπάμαι, αλλά ο γάιδαρος αρνείται. Τον καταλαβαίνω τον δυστυχή, διότι τις προάλλες που τον είχα δανείσει στον Αμπτούλ ο γάιδαρος παρακουράστηκε ο καημένος…».

Μετά από κανά μήνα ο ίδιος ο γείτονας ξαναζητάει δανεικό το γάιδαρο: «Μετά χαράς…» του λέει ο Χότζας «… αλλά δεν είναι εδώ, έχει πεταχτεί στο κόμμα, γιατί έχει ομιλία ο αρχηγός τη αντιπολίτευσης…».

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούγεται από το στάβλο το γκάρισμα του τετράποδου. «Ντροπή σου, ρε, Χότζα, να μου λες ψέματα…, σ’ είχα για φίλο…». Δεν το βάζει κάτω ο Χότζας και ατάκα, μάλιστα και θυμωμένος επιτίθεται στον γείτονα:

– Δικιά σου η ντροπή! Να μην πιστεύεις εμένα και να πιστεύεις το γάιδαρο.