Με Ντόναλντ Τραμπ άλλαξε κάτι στην πλανηταρχία. Στην Αμερική, στον κόσμο όλο επειδή πλανητάρχης ανέλαβε αυτό το νούμερο. Ούτε και άλλαξε επειδή είχε εκλεγεί ο Οσάμα Ομπάμα και ο Μπάϊντεν μετά τον Τραμπ. Αν γίνει κάτι το ξεχωριστό στις ΗΠΑ, αυτό δεν θα οφείλεται στον όποιον πρόεδρο τον εκλεγμένο και με ημερομηνία λήξης.

Νέγρος ο Ομπάμα. Το μόνο που άλλαξε με την εκλογή του ήταν να βελτιωθεί εκτός έδρας η διεθνής εικόνα της Αμερικής. Σιγά-σιγά, όμως, πήγε περίπατο και τούτο το παραμύθι διότι στην εποχή μας η πλανηταρχία είναι υπεράνω του πλανητάρχη.

Αλλοιώς μας τα είπαν οι παγκόσμιοι γκουρού της διανόησης και οι άλλοι μαιτρ της πολιτικής σκέψης και αλλοιώς βγήκε το σενάριο. Άνθρωποι ξεχωριστοί και σοβαροί, οι πιο σοβαροί μαλάκες της πιάτσας, τόσο στην Ελλάδα όσο κι έξω, δίχως κανέναν δισταγμό έβαλαν στη γλώσσα τους τα πιο γλυκά λόγια, τα πιο επαινετικά για τον αραπάκο. Ευαγγελίστηκαν πως θα μας προκύψει κάτι το βαθύ και σημαντικό επειδή ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, ένας δεύτερης γενιάς Κενυάτης, έγινε αφεντικό στον Λευκό Οίκο, το σύμβολο της απόλυτης ισχύος στη Γη. Μόνο σα μεσσία, για να μη ξεχνιόμαστε, δεν είχαν ευλογήσει το παλληκάρι.

Το ίδιο έργο, στην τούμπα εκδοχή, έπαιξε με τον Τραμπ όταν πήρε το πηδάλιο της πλανηταρχίας και τα κλειδιά στον πόλεμο των άστρων. Οι ”σκεπτόμενοι” περίμεναν τα χειρότερα από τον απρόβλεπτο και ακραίο βαψομαλλιά.

Ποιος Ομπάμα και Τραμπ και Μπάιντεν. Περισσότερο ανατρεπτικό αέρα πατέρα μήνυμα, απ’ αυτό που είχε δώσει η εκλογή Ομπάμα, ήταν το σήκωμα της γαντοφορεμένης γροθιάς των δύο Νεγροαμερικάνων δρομέων επάνω στο βαθμό των νικητών το 1968, ενώ παιζόταν ο εθνικός ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών. Έγραψε ανεξίτηλα εκείνη η φάση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού.