Όσο πιο ξεκάθαρα να το πω, και διόλου να ντραπώ. Δεν παρακολουθώ την ”πολιτική” επικαιρότητα, ας τους κάνω τη χάρη, έτσι να χαρακτηρίσω το καθημερινό νταραβέρι των κομμάτων. Κυρίως της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση, τη λεγόμενη αξιωματική. Η άλλη είναι της τσόντας, δεύτερο και τρίτο σάιζ.

Και γιατί σνομπάρω την πολιτική επικαιρότητα; Επειδή είμαι πολιτικοποιημένος. Επειδή πολιτική είναι παράγω κάτι κι αυτό το κάτι κάνει καλύτερη ή χειρότερη τη ζωή μου. Αυτοί που παίζουν στο θέατρο της κομματιοκής αγοράς δεν παράγουν τίποτα. Και δεν με προκαλούν ως θεατή της κερκίδας. Μ’ αφήνουν αδιάφορο.

Ο Τσίπρας θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Κωμικό. Ένας αποτυχημένος ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία. Κάνουμε πλάκα; Πολιτική κάνουν. Ένας αριστερός να γίνει πάλι το κουμάντο, να του δώσει ο κοσμάκης τα κλειδιά του μαγαζιού, να αποδείξει ότι δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά. Και να μην ενδιαφέρεται να επηρεάσει τον κοσμάκη να σκέφτεται αριστερά.

Όταν είχε γίνει πρωθυπουργός το 2015 ο συριζαίος μιλούσε για την Ευρώπη των… λαών. Να ξυπνήσουν οι λαοί και να μπει αέρας αριστερός στην Ευρώπη. Ό,τι θέλει ο καθένας λέει. Και δεν έχουν να πουν τίποτα το καινούργιο οι Μητσοτάκης, Τσίπρας. Άξιο να το χειροκροτήσουμε. Τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα. Τα αδιάφορα για εμάς τους πολιτικοποιημένους.