του Ανειδίκευτου Συνεργάτη

Η λέξη προέρχεται από το τουρκικό Davaci που θα πει συνήγορος, υπερασπιστής. Dava είναι η δίκη. Ο νταβατζής λέγεται και νταβάς ή ντάβα, είναι αυτός που διευθύνει έναν οίκο ανοχής, ο προστάτης και εκμεταλλευτής ιερόδουλων, ο αγαπητικός ιερόδουλων, ο προαγωγός και μαστροπός.

Νταβατζήδες έδρασαν πολλοί, κατά καιρούς, στην Ελλάδα. Νταβατζήδες κάθε ειδικότητας. Άλλοι επί των δημοσίων έργων, άλλοι επί των εξοπλισμών, άλλοι επί των προμηθειών. Εκείνο που έδενε τους νταβατζήδες με την κρατική εξουσία ήταν η μίζα. Μίζα για τον πολιτικό που υπέγραφε τη χαριστική πράξη, μίζα για το κόμμα του ή και τον αρχηγό του.

Τα συμφέροντα ήταν αμφίπλευρα. Οι νταβατζήδες έπαιρναν όλες τις δουλειές, τα δημόσια έργα, τις εργολαβίες και τις προμήθειες άλλοτε με απ’ ευθείας ανάθεση, άλλοτε με στημένους διαγωνισμούς. Τα τελευταία 35-40 χρόνια άλλαξε το σκηνικό. Οι νταβατζήδες αντί να δίνουν μίζα στους πολιτικούς για να παίρνουν τα δημόσια έργα, τους εξανάγκαζαν να ικανοποιούν τις ορέξεις τους με όπλο τα ΜΜΕ, όπου είχαν εισχωρήσει. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι πολιτικοί.

Η πρώτη προσπάθεια εισόδου των επιχειρηματιών στο χώρο των ΜΜΕ έγινε το 1981, με αλλεπάλληλες κρούσεις στον Ανδρέα Παπανδρέου για την ίδρυση ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Όμως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν αρνητικός. Κατηγορηματικά αρνητικός.

Το κρατικό μονοπώλιο στην ηλεκτρονική ενημέρωση έσπασε το 1986, με πραξικόπημα του δημάρχου Αθηναίων Μιλτιάδη Έβερτ που έστησε τον πρώτο μη κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ακολούθησε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Σωτήρης Κούβελας, ενώ το 1989 με την πτώση του Ανδρέα Παπανδρέου άνοιξε ο δρόμος για την ιδιωτική τηλεόραση, με πρώτο κανάλι το Μέγκα των εκδοτών.