Επειδή πολύ σαλιαρίζουν το παραμυθάκι της εθνικής ενότητας, της εθνικής συναίνεσης, της εθνικής συμφιλίωσης. Λέξεις με νόημα, βέβαια, που όμως δεν τις εννοούν αυτοί που τις αμολάνε στον αέρα και υποτίθεται πως είναι έτοιμοι για συμφωνίες… εθνικές. Η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο πολιτικό, κομματικό, ποτέ δεν έγινε εθνική αδελφοποίηση, ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας μας.
Σα σήμερα 12 Οκτωβρίου, το 1944, έφυγαν από την Αθήνα οι τελευταίοι Γερμανοί φαντάροι και η ημέρα εκείνη θεωρείται το τέλος της κατοχής. Την εισβολή των Ναζί στην Ελλάδα την πλήρωσε πολύ ακριβά ο ελληνικός λαός. Σε καμία άλλη χώρα οι Γερμανοί δεν ήταν τόσο σκληροί. Τόσο απάνθρωποι.
Λέμε για την εθνική ενότητα. Εκδιώκονται οι Γερμανοί από την ένοπλη αντίσταση των Ελλήνων, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και στήνεται κυβέρνηση εθνικής… ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου σε λιγότερο από 6 ημέρες, ενώ σκοτώνονται μεταξύ τους τμήματα του αριστερού ΕΛΑΣ με τους φασίστες των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Ποια εθνική ενότητα; Πριν καλά προλάβει να ξεκινήσει δουλειά η κυβέρνηση ”εθνικής ενότητας” του Γεωργίου Παπανδρέου, ξεσπάει κυβερνητική κρίση κι αρχίζει ο εμφύλιος πόλεμος. Αυτό περίμεναν, ποιοι; Να φύγουν οι Γερμανοί και να κρατήσει πέντε χρόνια ο εμφύλιος, περισσότερο απ’ όσο διήρκεσε η γερμανική κατοχή.
Διαβαστε ακομα: