Κατ’ αρχάς αυτή η ιστορία με τις τηλεφωνικές υποκλοπές δεν είναι σοβαρή. Να το ξεκαθαρίσουμε. Στερείται ουσίας, άσε ότι δεν έχουν δικαίωμα να το συζητούν πο πολιτικοί, και πολύ περισσότερο να αμολάνε κατηγορίες, Αν θέλουμε να συζητάμε σοβαρά. Και να μην τσοντάρουμε στο γενικό σαματά.
Καμιά έκπληξη που τα κόμματα βρήκαν την ευκαιρία με την αποκάλυψη ότι είχε μπει στο πρόγραμμα το τηλέφωνο του Ανδρουλάκη. Κόμματα είναι, δεν είναι καφενεία. Χάρη τους κάνω που φτάνω μέχρι το καφενείο, και δεν τους χαρακτηρίζω κάτι άλλο. Λάθος! Καφενεία είναι τα κόμματα, σκέτα καφενεία, αλλά θέλουν να παριστάνουν το κάτι τάχα μου με ευθύνες και ευαισθησίες.
Αν. λοιπόν, μιλάμε σοβαρά, αυτό που έχω να πω είναι τούτο: Παρακολουθήσεις έτσι κι αλλοιώς οι κυβερνώντες θα βρίσκουν την αφορμή να τις κάνουν. Και όλες οι κυβερνήσεις, με την άδεια του πρωθυπουργού και χωρίς, τις έχουν κάνει χόμπυ. Κι αυτό το ξέρουν οι… παρακολουθούμενοι. Βέβαια.
Αν ήμουν στη θέση του Μητσοτάκη, θα παρακολουθούσα τα τηλέφωνα του αντιπάλου μου, του Τσίπρα. Ιδιωτικά, όχι κυπατζήδικα. όχι με έξοδα κρατικά, χωρίς να απασχολώ δημόσιους υπαλλήλους. Γιατί; Επειδή τον κάνω κέφι τον Τσίπρα, έχει πλάκα ο τύπος ως θεατρίνος. Μεταξύ μας έχω και την περιέργεια να δω αν έτσι ψεύτικα που παρουσιάζεται ως αρχηγός κόμματος, έτσι συμπεριφέρεται και στην προσωπική του ζωή. Υποψιάζομαι πως θα με διασκέδαζε να κρυφάκουγα να μιλάει ο Τσίπρας, στους φίλους και στους συνεργάτες του.
Διαβαστε ακομα: