… Και εσύ γκρινιάζεις που τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας ξοδεύονται στην ΤV για τα ευτελέστατα των θεμάτων, ενώ η κρυμμένη αιτία της ευτέλειας πάντα διαφεύγει. Μην τα βάζεις μαζί τους, ούτε με την – δίχως ιδανικά – νεολαία. Της κληροδότησες αντιπροσωπείες σάπιων κρεάτων και μια εμμονή για αντιπαροχιστικά ντουβάρια.

Ποτέ δεν είπες, φίλε μου, πως ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην οποιασδήποτε μορφής εξουσία, είναι στην ουσία αγώνας στη λήθη. 

Στην περίπτωση του Άγιου Άρη Βελουχιώτη, η λήθη υπήρξε έντεχνη και κράτησε πενήντα χρόνια. Εμείς είχαμε στα δωμάτια μας την αφίσα του Τσε– πιτσιρίκια διψασμένα για μυθοπλασίες – και μιλούσαμε για την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, λες και ήμασταν Κουβανοί. Ξέραμε περισσότερα για τον Ζαπάτα και τους Γάλλους  ΜΑΚΙ, παρά για τον Άρη. Που δεν είχε Γερμανίδα μάνα σαν τον Φραντς. Που το ΚΚΕ, τον είχε στείλει κατά λάθος στα βουνά, προσπαθώντας να τον ξεφορτωθεί, μιας και ήταν πάντα αγκάθι στις πατούσες ολωνών του κόμματος, των Άγγλων, των πολιτικών…

 

Το ΚΚΕ,βλέπετε, είχε πάντα την τάση να αναθέτει τέτοιου είδους αποστολές στα άτομα που ήταν λιγότερο ικανά να τις εκτελέσουν. Με τον Άρη την πάτησε. Ήταν ο ικανότατος και σε πείσμα όλων των αντενδείξεων, αυτός ο αντισυμβατικός, περιπαικτικός άντρας, κατάφερε ώστε η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά το ’21 να υπάρξει για δυο χρόνια πραγματικά ανεξάρτητη.

Στα βουνά της Ρούμελης συνάντησα ανθρώπους σοβαρούς και τα παιδιά τους να λένε πως ο Άρης ζει ακόμα και πως θα εμφανιστεί όταν αυτός το κρίνει αναγκαίο. Στο κελί του Αρχιμανδρίτη Γερμανού, του Πάτερ- Ανυπόμονου, είδα τη φωτογραφία του Άρη, πάνω από την εικόνα του Χριστού. Και τα ποιητικά μάτια αυτού του παλικαριού, που είχε τσαμπουκά όσο δέκα Γκεβάρα και πολεμούσε  λέγοντας στους σκληροτράχηλους μαυροσκούφηδες ”Καλή Αντάμωση στα Γουναράδικα”, τα θυμούνται ακόμα οι σύντροφοι του, που κόντρα σε κάθε μαρξιστική ιδέα παραμένουν εξόχως ειδωλολάτρες, σαν καθώς πρέπει Έλληνες…