Πως λέγεται αυτό, παρακαλώ; Να ξεκινάει κάποιος να γίνει αρχηγός κόμματος χωρίς να τον θέλουν αυτοί που θα ψηφίσουν. Και να το ξέρει ο ίδιος ότι θα πάρει μόνο κάτι ψιλά. Κάτι ψίχουλα. Σα να πάει κάποιος στο σουπερμάρκετ και να έχει την απαίτηση να ψωνίσει χωρίς μία στο παντελόνι. Μπακάλικα δεν υπάρχουν σήμερα, και γι’ αυτό δεν υπάρχει ο βερεσές.
Στις εκλογές του κιναλοπασόκ έξι ήταν οι υποψήφιοι, οι τρεις πάτωσαν. Ούτε το 4% δεν ξεπέρασαν αυτοί οι τρεις. Τι είναι αυτό; Γραφικότητα ή κάτι χειρότερο. Μήπως σκοπιμότητα, βάζουμε υποψηφιότητα και εξασφαλίζουμε τζάμπα και βερεσέ δημοσιότητα.
Κάτι ανύπαρκτοι στο χάρτη Γερουλάνοι και Καστανίδηδες είδαν την ωραία μάπα τους κι έκαναν το κομμάτι τους, διότι αμέτρητες φωτογραφίες τους δημοσιεύτηκαν, ακριβώς γιατί δήλωσαν υποψηφιότητα αρχηγού στο πασοκινάλ. Δεν λίγο. Και κανένα ΜΜΕ δεν τους βγήκε μετά τα αποτελέσματα να τους την πει. ”Αφού είστε της πλάκας γιατί μας πήρατε στο λαιμό σας και σας μοστράραμε, λες και είσασταν ισότιμοι με το φαβορί και τα δυο αουτσάιντερ”.
Για σκέψου. Πολιτικοί άνδρες σοβαροί και αξιόπιστοι εμφανίστηκαν χωρίς να ντρέπονται να διεκδικήσουν ένα κόμμα, ενώ δεν έιχαν καμιά τύχη να πάρουν στην κάλπη ούτε πέντε τα εκατό.
Διαβαστε ακομα: