”Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανένα… ”, μου είπε ένας φίλος απογοητευμένος από τους πολιτικούς. ”Αυτή ειδικά η ιστορία με την πανδημία είναι ολότελα αποκαλυπτική για τη συμπεριφορά των πολιτικών… ” πρόσθεσε στην κριτική του ο αγαπητός φίλος. ”Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας. Είμαστε σίγουροι ότι δεν μας λένε την αλήθεια. Και οι κυβερνητικοί και οι αντιπολιτευόμενοι τα λένε όπως τους βολεύει. Διαφωνείς;”.
– Ναι, διαφωνώ…
Εξέφρασα τη διαφωνία μου όσο γίνεται διστακτικά, διότι ο συνομιλητής μου είναι ευαίσθητος και καθαρός στις σκέψεις του. Αντιληπτό πως εκείνος που αναπτύσσει δικές του απόψεις και δεν αναμασάει ό,τι κυκλοφορεί δεξιά και αριστερά, μάλιστα όταν είναι και ακομμάτιστος, πικραίνεται αν διαφωνήσεις μαζί του.
”Συμφωνώ ότι πράγματι οι πολιτικοί δεν εννοούν αυτά που λένε… ”, το πάω στα μαλακά. ”Δεν λένε αλήθειες και είναι λάθος να τους εμπιστεύεσαι, όπως κι εσύ υποστηρίζεις. Αλλά! Δεν είναι, όμως, αυτό το πιο σημαντικό, αγαπητέ μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στον κόσμο! Αν ο κόσμος, ο λαός που λένε κάποιοι, ήταν αξιόπιστος, τότε θα είχε καμιά σημασία η αναξιοπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων”.
Διαβαστε ακομα: