Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης
Η Ελλάδα του 2021 τιμά τους ήρωες του 1821. Η τότε Ελλάδα, όμως, αγρόν ηγόρασε, τουλάχιστον για ορισμένους από τους ήρωες. Ο Νικηταράς Σταματελόπουλος, για παράδειγμα, ο γνωστός και ως τουρκοφάγος, πέθανε ζητιανεύοντας. Η κυβέρνηση αντί για σύνταξη, του έδωσε άδεια επαίτη. Προηγουμένως ο Νικηταράς είχε συλληφθεί και καταδικαστεί, για να καταλήξει στη φυλακή, όπου αρρώστησε και τυφλώθηκε.
Παρόμοια και η τύχη του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε μέχρι θανάτου, με εντολή του Γκούρα, που ήταν πρωτοπαλίκαρο του. Ύστερα γκρέμισαν το σώμα του από την Ακρόπολη και διέδωσαν ότι πήγε να δραπετεύσει, αλλά το σχοινί του κόπηκε και έτσι σκοτώθηκε.
Αχάριστο το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και απέναντι στη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, που είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της για τον αγώνα. Η κυβέρνηση την συνέλαβε και την εξόρισε. Εν τέλει σκοτώθηκε από Έλληνα για υπόθεση προσωπική, οικογενειακή. Κανείς δεν διώχθηκε ποτέ για την εν ψυχρώ δολοφονία της.
Ίδια τύχη περίμενε και τη Μαντώ Μαυρογένους, που ξόδεψε επίσης την περιουσία της για τις ανάγκες του αγώνα. Το ελληνικό κράτος το οποίο φτιάχτηκε κυρίως από τα χρήματά της, την καταδίωξε, της έβαλε φωτιά στο σπίτι, έστειλε ομάδα να σβήσει τη φωτιά και να κάνει πλιάτσικο στο σπίτι της και δεν της έβγαλε σύνταξη. Πέθανε τον Ιούλιο 1848 στην Πάρο, φτωχή και λησμονημένη.
Λέμε σήμερα για το άδικο και άπονο ελληνικό κράτος απέναντι στους αγωνιστές του ’21. Και δικαίως λέμε διότι τότε, δυο αιώνες πριν, οι άνθρωποι των όπλων, προκαλούσαν ένα φόβο στους πολιτικάντηδες που προσέτρεξαν να βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της η Ελλάδα. Ένας λόγος, βέβαια, ήταν η οικονομική αδυναμία, τα περιορισμένα έσοδα του δημόσιου ταμείου, αλλά η νεόκοπη κρατική εξουσία σκιαζόταν από τους αρματωμένους φουστανελλοφόρους.
Διαβαστε ακομα: