Κατεβατά ολόκληρα αέρα πατέρα γράφτηκαν για τον Σήφη Βαλυράκη, που βρήκε απρόσμενο θάνατο κάπου στην Εύβοια με το σκάφος του. Ρεπορτάζ για τη ζωή του. Για τη δράση του στην αντίσταση. Για τη συνέπεια του στο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ.
Ο μακαρίτης ήταν πολιτικός, αλλά ούτε αράδα διάβασα για το βίο και την πολιτεία του σε κυβερνητικά πόστα. Τρία χρόνια υφυπουργός αθλητισμού, πώς να τον βαθμολογήσουμε; Επιεικώς μηδέν. Ο τίποτας.
Ήταν, λέει, αγωνιστής της δημοκρατίας. Αντιχουντικός, μάλιστα σκληροπυρηνικός. Καμιά αντίρρηση. Ως αρμόδιος, όμως, στα θέματα αθλητισμού ήταν ο απόλυτα ανύπαρκτος. Ένας νεκρός, εντελώς αδιάφορος. Ένα πτώμα στην υπουργική καρέκλα.
Τι έκανε ο Βαλυράκης ως υφυπουργός; Τίποτα. Τι άφησε πίσω του; Τίποτα. Κι όμως, η Ιστορία δεν θα τον θεωρήσει αποτυχημένο. Ανίκανο. Ανεπαρκή. Γιατί; Επειδή στη δημοκρατία της πλάκας, όπου κυριαρχεί ως αφεντικό ο εκάστοτε πρωθυπουργός, όχι οι θεσμοί, όχι η αξιοκρατία, απουσιάζει η αξιολόγηση των κυβερνητικών στελεχών. Αποδίδουν έργο ή όχι οι υπουργοί χρησιμοποιούνται με κριτήρια προσωπικά του πρωθυπουργού.
Ένας σεμνός άνδρας ήταν ο Βαλυράκης. Αληθινά αθόρυβος. Μετριοπαθής, καμιά σχέση με το περιπετειώδες πορτραίτο του ως αντιχουντικός. Σαν υπουργός, όμως, ήταν ολοκληρωτικά απών. Το ρεσιτάλ της πολιτικής ανυπαρξίας.
Διαβαστε ακομα: