Γιατί να είμαι αρχηγός στο κόμμα του μπάρμπα μου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή; Αυτό ήταν το μαράζι του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ήθελε να αλλάξει την ταμπέλα. Το κόμμα να πάρει άλλη ονομασία, και να θεωρείται δικό του κόμμα, του Κωστάκη. Ότι δεν βρέθηκε στην αρχηγία επειδή κληρονόμησε το μαγαζί. Επειδή έχει το ίδιο όνομα, Καραμανλής κι αυτός.
Ο Κωστάκης, όμως, δεν το προχώρησε διότι το φοβήθηκε. Διότι ήταν Κωστάκης, όχι Κωνσταντίνος και πάντα κινδύνευε ένας άλλος να καπελώσει με δικό το κόμμα τη λεγόμενη δεξιά παράταξη.
Το ρίσκο απέφυγε και ο Σημίτης. Αφού δέκα χρόνια υπονόμευε τον αρχηγό του, τον Ανδρέα, πέτυχε να τον αντικαταστήσει, κι έκανε οκτώ χρόνια πρωθυπουργός, όμως δεν τόλμησε να κλείσει τον κύκλο του «ιστορικού» ΠΑΣΟΚ με μια άλλη ταμπέλα.
Η ΝΔ πήρε τη θέση της ΕΡΕ, με ιδρυτή επίσης τον κανονικό Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο, και ήταν η συνέχεια του Συναγερμού, του Λαϊκού Κόμματος, του κάθε κομματικού σχηματισμού που απευθυνόταν στους βασιλόφρονες, στους λεγόμενους εθνικόφρονες, δεξιούς. Από την άλλη, η Ένωση Κέντρου εξέφραζε τη θεωρούμενη κεντρώα παράταξη, τη βενιζελική, την οποία κατέλαβε μεταχουντικά το ΠΑΣΟΚ.
Συμπέρασμα απλό και κατανοητό. Τα κόμματα αλλάζουν, δηλαδή τα ονόματά τους, όχι οι παρατάξεις.
Και ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο γιος του Αντρέα, πιεζόταν από τους συνεργάτες του να προχωρήσει στην ”κατάργηση” του ΠΑΣΟΚ και σε νέα… ονοματοποίηση. Να κάνει αυτό που είχαν καταφέρει ο μπαμπάς του και ο παππούς του. Ούτε κι αυτός δεν τόλμησε να «βαπτίσει»… δικό του κόμμα.
Το διέπραξαν οι μεταγενέστεροι πασόκοι όταν πλέον είχε χρεοκοπήσει επικοινωνιακά το ΠΑΣΟΚ. Το είπαν ”Ελιά”, ”Συμπαράταξη” και κανα δυο άλλα τέτοια κουφά μέχρι να καταλήξουν στο Κινάλ.