…Και με Ομπάμα ο κόσμος παρέμεινε αυτός που ήταν. Τίποτα δεν άλλαξε, ούτε και πρόκειται να αλλάξει επειδή ένας νέγρος έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ. Το μόνο που άλλαξε ήταν να βελτιωθεί εκτός έδρας η διεθνής εικόνα της Αμερικής. Σιγά-σιγά , όμως, πάει περίπατο και τούτο το παραμύθι διότι η πλανηταρχία είναι υπεράνω του πλανητάρχη.
Ένας χρόνος Ομπάμα. Το ‘δαμε κι αυτό το έργο με τα ματάκια μας, όμως πριν από το End την κοπανήσαμε από το σινεμά, να πάμε για πατσά. Αλλοιώς μας τα είπαν οι παγκόσμιοι γκουρού της διανόησης και οι άλλοι μαιτρ της πολιτικής σκέψης, αλλοιώς βγαίνει το σενάριο. Άνθρωποι ξεχωριστοί και σοβαροί, οι πιο σοβαροί μαλάκες της πιάτσας, τόσο στην Ελλάδα όσο κι έξω, δίχως κανέναν δισταγμό έβαλαν στη γλώσσα τους τα πιο γλυκά λόγια, τα πιο επαινετικά για τον αραπάκο. Ευαγγελίστηκαν πως θα μας προκύψει κάτι το βαθύ και σημαντικό επειδή ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, ένας δεύτερης γενιάς Κενυάτης, γίνεται αφεντικό στον Λευκό Οίκο, το σύμβολο της απόλυτης ισχύος στη Γη. Μόνο ως μεσσία δεν ευλόγησαν το παλληκάρι.
Τελικά, η αφέλεια είναι το Νο1 σπορ που παίζει μπάλα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με μια άλλη κουβέντα, ο κόσμος φτιάχτηκε για να περιμένει Χριστούς και Ροβεσπιέρους, Γκάντι και Τσε, Ζαπάτες και Μαντέλες, κι ένα κάρο τέτοιους άλλους τραβηχτηκούς με τα όνειρα και τα οράματα στο μπλαμπλά, αλλά εξουσιαστές ανίκανους να προσαρμοστούν στον βορειοευρωπαϊκό ορθολογισμό και να ταιριάξουν με τον πολιτικό τεχνοκρατισμό.
Με Ομπάμα η Αμερική γίνεται ισχυρότερη! Η πλανηταρχία γίνεται πιο ισχυρή, όχι ο πλανητάρχης.
Δεν μου λέει τίποτα ο Ομπάμα (φώτο, με την σύζυγο του) και η… επανάσταση του μέσα στις ΗΠΑ, στην πλανηταρχία, και σ’ όλο τον γλόμπο. Περισσότερο ανατρεπτικό μήνυμα, απ’ αυτό που έδωσε η εκλογή Ομπάμα πριν ένα χρόνο, θεωρώ εκείνο το σήκωμα της γαντοφορεμένης γροθιάς των δύο Νεγροαμερικάνων δρομέων επάνω στο βαθμό των νικητών το 1968, ενώ παιζόταν ο εθνικός ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών. Έγραψε ανεξίτηλα εκείνη η φάση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού.
Δεν κολλάει να το παίξει σωτήρας ο Ομπάμα διότι είναι μαύρος. Αν η Αμερική χρειάζεται αλλαγή, αυτή θα την κάνει λευκός. Οι προηγούμενοι 43 πρόεδροι των ΗΠΑ ήταν λευκοί. Και αγγλοσάξωνες. Και προτεστάντες. Μοναδική εξαίρεση ο Ιρλανδός καθολικός Τζων Κένεντυ.
Τι να μας πει το δήθεν μνημειώδες γεγονός της εκλογής μη λευκού προέδρου; Ότι αύριο θα γίνει πρόεδρος κι ένας ορθόδοξος χριστιανός, κι ένας Εβραίος, κι ένας μουσουλμάνος, κι ένας σχιστομάτης Γιαπωνέζος, κι ένας Ινδιάνος. Κανένα πρόβλημα. Ουδείς περίεργος ανοίγει την θύρα. Το σύστημα την ανοίγει, μάλιστα και την κεντρική πόρτα. Ο αράπης πέρασε, αλλά δεν είναι κορόιδο, γνωρίζει ότι του άνοιξαν το πισωπόρτι υπηρεσίας και γι’ αυτό πάει πάσο το σύστημα.
Διαβαστε ακομα: