Πέρασαν κάποιοι μήνες από τότε που ο λαός-ποιος άλλος- έκανε κυβέρνηση τον Σύριζα, και σε παρέες δεν τόλμαγε να… φανερωθεί ο ψηφοφόρος της πρώτης φοράς αριστεράς. Τι έγινε, ρε; Το κόμμα του Τσίπρα πήρε 35%, που σημαίνει όχι απλά βγήκε πρώτο, μάλιστα σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά ότι το ψήφισαν περισσότεροι από έναν στους τρεις Έλληνες.
Κι όμως οι συριζαίοι, πιο σωστά οι ψηφοφόροι του Σύριζα, κρύφτηκαν! Γιατί; Ντρεπόντουσαν να παραδεχθούν το λάθος τους. Τι άλλο; Και θαρρούσες ότι τον Σύριζα τον ψήφισαν άνθρωποι που δεν ζούσαν πλέον στην Ελλάδα. Ή ότι πέθαναν. Ή είναι κλεισμένοι στο σπίτι.
Το ίδιο και με τους χρυσαυγίτες, εννοώ τους 450.000 περίπου ψηφοφόρους των Κασιδιάρηδων. Στο γραφείο, στη καφετερία, στην ταβέρνα, σε γάμο, τέλος πάντων σε όποια μάζωξη ή κοινωνική εκδήλωση, όταν άνοιγε η κουβέντα στα πολιτικά, η εντύπωση ήταν πως Χρυσή Αυγή δεν πρέπει να την ψήφισε περισσότερο από το ένα τα εκατό.
Το ίδιο και με τους χουντικούς και από την ανάποδη με τους αντιστασιακούς. Πέφτει η δικτατορία το 1974 κι ένα σωρό κόσμος και κοσμάκης σε κατάσταση πανικού την έκανε να γραφτεί σε κάποιο κόμμα για να… αποχαρακτηριστεί. Δημοσιογράφοι, καθηγητές, καλλιτέχνες, δημόσιοι υπάλληλοι σε επίπεδο διευθυντών, μπάτσοι, δικαστικοί. Και από την άλλη γέμισε ο τόπος από… αντιστασιακούς.
Εντάξει, στη δημοκρατία ρίχνουν τη ψήφο πίσω από το παραβάν, κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνο, και με το μπαρδόν. Όπως δεν μου κάθεται καλά να μην είναι περήφανος κανείς για το ποιον τιμάει με τη ψήφο.
Διαβαστε ακομα: