Ο πολιτικός λέει την κουβέντα με ένα μονάχα σκοπό. Να εντυπωσιάσει. Να κάνει την κομματική του φιγούρα. Ότι εγώ είμαι αυτός, ο αγωνιστής, ο ιδεολόγος, ο συνεπής, ο έτσι και ο αλλοιώς. Συνήθως η ατάκα του πολιτικού, που με ατακούλες ή σλογκανάκια κάνει παιχνίδι, είναι άδεια περιεχομένου και ουσίας. Σαν κι αυτή του Αλέξη Τσίπρα, μετά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος της Χρυσής Αυγής:
Τελειώσαμε με την Χρυσή Αυγή, όχι και με τον χρησαυγητισμό.
Αυτό είπε ο πρώην πρωθυπουργός. Τι, δηλαδή, είπε στην προσπάθεια του να κλέψει την παράσταση; Ότι είμαστε αφελείς, αφελέστατοι να βιαστούμε να πανηγυρίσουμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Αφού υπάρχει ακόμα χρυσαυγητισμός, είναι παιδικότητα, είναι ανωριμότητα να χαιρόμαστε γιατί νικήσαμε το πεθαμένο θηρίο.
Πράγματι, η Χρυσή Αυγή ήταν τελειωμένη. Δεν την τελείωσε κανένα δικαστήριο. Και καμιά διαδήλωση πριν την ανακοίνωση της ποινής. Μιλάμε πολιτικά, και σε πνεύμα δημοκρατίας. Από τη στιγμή που σταμάτησαν να ψηφίζουν όσοι ψήφιζαν την Χρυσή Αυγή, το μαγαζί της κατέβασε ρολά. Δεν μπήκε στη Βουλή (φώτο), το κόμμα τελείωσε, διαλύθηκε. Πολύ πριν την δικαστική απόφαση.
Τζάμπα, λοιπόν, ο επικήδειος των αγωνιστών των πεζοδρομίων για το θάνατο της πεθαμένης Χρυσής Αυγής. Πολύ σωστά, από την πλευρά του, και συγκεκριμένα από την πλευρά της μαϊμού αριστεράς, ο Τσίπρας λέει ότι Δεν τελειώσαμε με τον χρησαυγητισμό. Αλλοίμονο! Η άκρα δεξιά είναι αναγκαία για την αριστερά. Θάνατος της αριστεράς είναι ο ενταφιασμός της άκρας δεξιάς.
Η κομματική αριστερά ιστορικά δεν έχει κάτι συγκεκριμένο και χειροπιαστό να επικαλεστεί. Να επιχειρηματολογήσει πολιτικά. Αν εξαφανιστούν οι πράγματι εν ζωή ακόμα οπαδοί των ναζί, το φασισταριό και το ρατσισταριό, τότε την πούτσισαν τα κόμματα που καπηλεύονται τα ιδεώδη της ακαδημαϊκής αριστεράς..
Διαβαστε ακομα: