Ξεκάθαρα και με μια κουβέντα. Είμαι εναντίον κάθε συγκέντρωσης σε δημόσιο χώρο, για το οποιοδήποτε ζήτημα. Δεν παριστάνω τον δημοκράτη, αλλά θεωρώ και δεν το διαπραγματεύομαι αυτό, ότι το λεγόμενο δικαίωμα στη διαδήλωση, στην πορεία, στην όποια μαζική εκδήλωση είναι καραμπινάτη αντιδημοκρατική ενέργεια. Για τον απλό και απλούστατο λόγο ότι μου στερεί τη δυνατότητα να κάνω ελεύθερη χρήση του δρόμου. Με εμποδίζει να πάω εκεί που θέλω.
Βεβαίως ο καθένας νομιμοποιείται να έχει αιτήματα, λογικά και παράλογα, νόμιμα και παράνομα, ό,τι γουστάρει, από το κράτος, από ιδιώτη, από τον καθέναν. Αυτό είναι δημοκρατία. Όχι, όμως, να μου κάνει εμένα τη ζωή δύσκολη. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γιατί να μην είμαι κι εγώ ως πολίτης ελεύθερος να συμφωνώ ή να διαφωνώ με τούτο και το άλλο; Και επειδή έχω άποψη ή αίτημα για τούτο και το άλλο, θα αμολυθώ στα σοκάκια της πόλης με πλακάτ και ντουντούκες; Και να απασχολώ από πάνω τους μπάτσους;
Δημοκρατία έχουμε. Βρωμάνε τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, βάλε και τις φυλλάδες στα περίπτερα και στο διαδίχτυο. Μια χαρά θα φιλοξενήσουν τον καθένα, οργανωμένο κομματικά, εργατικά, κοινωνικά, κλαδικά κλπ κλπ. Προς τι αυτός ο πεζοδρομιακός τσαμπουκάς;
Συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις συναθροίσεις. Είμαστε στο μεσαίωνα, όταν επιτρέπεται για το όποιο άλφα και βήτα ζήτημα πολίτες να στρέφονται ενάντια συμπολιτών τους. Να παρεμβαίνουν με την άδεια της αστυνομίας στην καθημερινότητα του άλλου. Αίσχος. Στο όνομα της ελευθερίας να περιορίζεται η ελευθερία πολιτών διότι καταλαμβάνεται κοινόχρηστος χώρος, ο δρόμος, η πλατεία, για ώρες από άτομα τα οποία είναι ελεύθερα να εκφραστούν με τέτοιο τρόπο χωρίς να ενοχλούν άλλους.
Διαβάστε ακόμα: