Γράψαμε αρκετά για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως στις 29 Μαίου, το 1453, από τον σουλτάνο Μωάμεθ, τον επιλεγόμενο Πορθητή. Να πούμε ένα τελευταίο για το τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, το προπύργιο και ακροπύργιο της χριστιανοκρατίας, έστω της χριστιανοσύνης, αν ενοχλούνται κάποιοι. Η Ευρώπη ήταν απούσα στην πολιορκία του σουλτάνου.
Δύση ήταν η πρώην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η Δύση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη του χριστιανισμού. Και μήνες τώρα, και χρόνια τώρα απειλείται από τον ασιάτη εχθρό, τον σουλτάνο που εκπροσωπεί, κι όχι απλά συμβολίζει, έναν άλλο τρόπο ζωής, καμιά σχέση με την κουλτούρα της Ευρώπης. Άσε ότι ο οθωμανός ήταν άλλης θρησκείας γέννημα, γεγονός με κυρίαρχη σημασία στους τότε αιώνες.
Αρκεί να αναφερθεί τούτο: Δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΜΙΑ δημόσια πρόταση με την υπογραφή του βυζαντινού αυτοκράτορα, και του οθωμανού σουλτάνου, και Πάπα της Ρώμης, δηλαδή του υπέρτατου ηγέτη της Δύσης, χωρίς να γίνεται αναφορά στον Θεό. Άπιστοι οι μουσουλμάνοι για τους χριστιανούς, άπιστοι οι χριστιανοί για τους μωαμεθανούς (Στην εικόνα οι προφήτες Χριστός και Μωάμεθ). Αυτή η καραξεφτύλα ήταν θεσμός στο δημόσιο λόγο της εποχής.
Μια κάποια στρατιωτική βοήθεια στην Κωνσταντινούπολη έστειλαν μόνο η Βενετία και η Γένοβα, οι δυο επικυρίαρχες- και ανταγωνιστικές -ναυτικές δυνάμεις στη Μεσόγειο θάλασσα. Και το έκαναν διότι είχαν συμφέροντα και ”βάσεις” στο Βυζάντιο. Και επειδή ήταν ελάχιστη η ”συμμετοχή” τους στην άμυνα της βασιλεύουσας θα είχαν πρόσωπο να γίνουν ”συνομιλητές” του σουλτάνου μετά την επικράτηση του.
Λεπτομέρεια, για το πόσο έπαιζε το ”θρησκευτικό” εκείνους τους καιρούς: Στην Σύνοδο της Φλωρεντίας, το 1439, πριν βέβαια την Άλωση, με θέμα την Ένωση Καθολικής και Ορθόδοξης εκκλησίας, ο τότε αυτοκράτορας Θεόδωρος Παλαιολόγος, αδελφός του Κωνσταντίνου, είχε ζητήσει από τον Πάπα της Ρώμης να του δώσει έναν ρουφιάνο καρδινάλιο, να ”ηρεμήσει” τους καθολικούς της Κωνσταντινούπολης, που ήταν ανθενωτικοί και σχεδόν ενεργούσαν υπέρ των Τούρκων.
Διαβάστε ακόμα: