Πρωτομαγιά. Ξεπερασμένη γιορτή της εργατιάς. Ξεπερασμένος ο συμβολισμός της. Να τιμήσουμε την Πρωτομαγιά, με αγωνιστικές εκδηλώσεις και να απεργήσουμε. Άνοστο ρετρό. Ελεύθερος είναι ο καθένας να μη δουλέψει σήμερα. Κι αύριο να μην πάει στο εργοστάσιο, και μεθαύριο. Κανένας δεν θα τον βάλει φυλακή.
Γαλλία, το 1906. Στρατιώτες (!) συλλαμβάνουν (!) χίλιους εργάτες γιατί έκαναν διαδήλωση διαμαρτυρίας. Και στην Γερμανία, την ίδια χρονιά, την πρωτομαγιά απολύθηκαν 6.000 εργάτες.
Απίθανο να επαναληφθεί κάτι τέτοιο σήμερα. Κι αν συμβεί δεν θα πρόκειται για… αντεργατική πολιτική, τιμωρητική και εκδικητική. Το εργοστάσιο υποχρεώνεται να μειώσει το προσωπικό. Η επιχείρηση δεν βγαίνει, έπεσαν οι πωλήσεις, δεν είναι δυνατόν να παραμένει το ίδιο εξοδολόγιο όταν τα έσοδα είναι λυγώτερα.
Τι να πει ο εργαζόμενος, είτε είναι μαστοράκος, είτε γραφιάς και τεχνοκράτης. Γιατί με διώχνετε, έχω οικογένεια να θρέψω. Και ο επιχειρηματίας τι να κάνει; Μιλάνε τα νούμερα. Ο εργαζόμενος καταφεύγει στον θείο, δηλαδή την κυβέρνηση, η οποία αν αναλάβει την επιχείρηση θα τη φουντάρει για τα καλά.
Η κόκκινη πρωτομαγιά. Παραμύθι. Κόκκινη την λες αν οι κομουνιστές πάρουν την κρατική εξουσία. Φαιδρό να την λες κόκκινη μια ζωή μόνο και μόνο επειδή τη γιορτάζεις με συνθήματα και λάβαρα- ενάντια ποιανού; Του επιχειρηματία ή της κυβέρνησης που θα το ρίξει στην κομπίνα για να βολέψει τους απολυμένους. Να τα πάρει από τον κόσμο για να στηρίξει την επιχείρηση.
Στο φινάλε η πρωτομαγιά έχει γίνει και λίγο λούνα παρκ, με τα χρώματα των πράσινων και των μπλε κομμάτων. Όλοι στο κόλπο.
Διαβάστε ακόμα: