Μια φορά κι έναν καιρό… μπλα μπλα μπλα… , έτσι ξεκινάνε τα παραμύθια που όπως λένε έχουν βγει από τη ζωή και αρέσουν στα παιδάκια να τα ακούνε. Παραμυθάς δεν είμαι, την τέχνη τούτη δεν την έμαθα, γι’ αυτό η ιστορία που θα σας πω είναι αληθινή. Και μοιάζει με παραμύθι που είναι της πραγματικής ζωής βγαλμένο.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, η Ισπανία διώχνει από τη χώρα της τους Εβραίους και εκατοντάδες χιλιάδες απ’ αυτούς αμολύθηκαν σ’ άλλους τόπους της Ευρώπης να καβατζάρουν. Ήταν συγκεκριμένα το 1492, χρονιά σωτήρια που ο Ισπανός Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική. Μη ξεφεύγουμε.
Εβραίοι πήγαν και στην Βενετία, που τότε ήταν πανίσχυρη δύναμη, μια πλανηταρχία η ”Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας”, κυρίαρχη στη Μεσόγειο θάλασσα. Μη ξεφεύγουμε.
Δεν τους είδαν με καλό μάτι τους Εβραίους οι Βενετσιάνοι, και επιτόπου τους έκοψαν το βήχα. Όλοι σε γκέτο περιορισμένοι, κι αυτό όχι διότι φοβήθηκαν να κολλήσουν κανένα κορονοίό από τους απρόσκλητους Εβραίους. Η λέξη getto είναι βενετσιάνικη, όμως μη ξεφεύγουμε.
Δυο πόρτες έχει η ζωή, δυο και το βενετσιάνικο γκέτο των Εβραίων. Μια είσοδος να βγαίνουν και μια να ξαναμπαίνουν μέσα στην απομόνωση. Το καταλήγω το παραμύθι που βγαίνει από την Ιστορία…
… Εκτιμάται ότι πήρε τα επάνω της η συλλογικότητα των Εβραίων από την εχθρική συμπεριφορά των Βενετσιάνων. Λες; Τι να λέω. Ρωτώ αν λες να συμβεί το ίδιο και με τους Έλληνες που τους έχει στριμώξει σ’ ένα είδος γκέτο ο κορονοϊός. Να τους φέρει πιο κοντά.
Διαβάστε ακόμα: