Εθνική εορτή σήμερα. Η πιο μεγάλη, η πιο τρανή μέρα του σύγχρονου ελληνισμού. Σα σήμερα στις 25 Μαρτίου ο αόρατος διαιτητής, μάλλον η αόρατη δύναμη που ξεκίνησε με την οργάνωση της Φιλικής Εταιρείας, σφύριξε την έναρξη του αγώνα. Να πάρουν τα όπλα, κυρίως να ανάψουν το μπαρούτι στις λεβέντικες ψυχές και να αρχίσει η παράλογη, η καταδικασμένη Επανάσταση του 1821.
Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην ακούγονται ανήμερα της 25ης Μαρτίου τα πολεμικά εμβατήρια. Περίεργο, τουλάχιστον. Ποιος δεν τα θέλει; Ο Τούρκος; Κάποιος Ευρωπαίος. Μήπως κάποιοι Έλληνες.
”Μαύρη ειν’ η νύχτα στα βουνά…” τραγουδούσαν τα ευζωνάκια, εκείνοι οι λεβέντες που όπου πατούσαν έτρεμε η γη, κι αυτό δεν είναι λογοτεχνική υπερβολή και στίχος ποίησης. ”Μαύρη ειν’ η νύχτα στα βουνά…” έβγαινε από τα λαρύγγια τους όταν ορμούσαν εφ’ όπλου λόγχη και η λάμα στο ντουφέκι αποζητούσε… , άσε είμαστε σε καιρούς ειρήνης και δεν ταιριάζει να δείχνουμε πολεμοχαρείς, μανιακοί του αίματος.
Μαύρ’ είν’ η νύκτα στα βουνά,
στους βράχους πέφτει χιόνι.
Μες στ’ άγρια, στα σκοτεινά,
στες τραχιές πέτρες, στα στενά,
ο κλέφτης ξεσπαθώνει.
Είναι το εμβατήριο του ελληνικού στρατού που το έπαιζαν οι μπάντες των ενόπλων δυνάμεων, σε κάθε ευκαιρία. Γιατί έγιναν συστάσεις να μην το ακούν πλέον οι Έλληνες; Ίσως γιατί η επίσημη Ελλάδα θαρρεί πως τα τελευταία χρόνια ΔΕΝ είναι Μαύρ’ είν’ η νύκτα στα βουνά…
Διαβάστε ακόμα: