Συζήτηση δεν θέλει. Πουλάει το, όχι το ”Φασισμός”. Γιατί; Δεν θέλει ερώτημα. Επειδή δεκαετίες έχει πέσει προπαγάνδα. Το ”Δημοκρατία” είναι το καλό, το ιπέρ των πολλών, το άλλο, το ”Φασισμός” προκαλεί εμετό.

Κορόιδο είναι ο παικταράς Ανδρέας Παπανδρέου να μην το παίξει δημοκρατία. Της δημοκρατικής παράταξης. Το ίδιο θα έκανε και ένας μαθητής του Γκαίμπελς. Του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ. Ενός βαθύτατα αριστερού, απόλυτα πολιτικοποιημένου, αντικαπιταλιστή, ο οποίος ιδεαλιστικά υπηρέτησε το ναζιστική μετάλλαξη της Γερμανίας. 

Καμιά σχέση Γκαίμπελς και Ανδρέας. Ο Γερμανός ήταν ιδεολόγος, ο Έλληνας σκέτος τυχοδιώκτης. Το μόνο κοινό στοιχείο με τον μπάσταρδο Γκαίμπελς που είχε ο Έλληνας πολιτικός είναι πως ξι αυτός ήταν πολύ καλλιεργημένος, είχε γενική επιμόρφωση, και είχε μελετήσει τον τομέα επικοινωνία, το κεφάλαιο προπαγάνδα. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ο Γιόζεφ Γκαίμπελς (1897-1945) αν ζούσε στην εποχή Ανδρέα (1919-1996), θα έλεγε κανείς πως ήταν διπλωματούχος μαθητής του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. 

Είμαι δημοκρατικός σημαίνει ότι αναγνωρίζεις το δικαίωμα στον άλλον να ομιλεί, τουλάχιστον. Το μότο στο ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα «Εσείς της ΝΔ δεν έχετε το δικαίωμα να μιλάτε».

Όταν κάποιος αυτοαποκαλείται δημοκρατικός οφείλει να λειτουργεί δημοκρατικά, κυρίως εσωκομματικά. Στο ΠΑΣΟΚ τα κομματικά του όργανα ήταν τύποις. Και βέβαια εκφράζανε την προσωπική επιθυμία του Ανδρέα. Μόνο! Τελικά, τα κατάργησε και τυπικά ο Γιωργάκης, ο οποίος όμως συνέχιζε το σότο της «δημοκρατικής παράταξης». Ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δημοκρατικό κόμμα, η ΝΔ δεν είναι.

ΠΑΣΟΚ. Η αποθέωση της απάτης. Η ”δημοκρατική παράταξη”, που στηρίχθηκε σ’ ένα πρόσωπο. Στον αρχηγό. Και ο οποίος αρχηγός Ανδρέας από το 1975 ξεκίνησε σταλινικές εκκαθαρίσεις στους διαφωνούντες. Επειδή το ”κίνημα” έπρεπε να παραμείνει Ι.Χ. Προσωπική υπόθεση του αρχηγού.