”Συγγνώμην, που ρίξαμε το αεροπλάνο, είναι ένα ασυγχώρητο λάθος… ” ήταν η επίσημη θέση του Ιράν. Το είπανε το συγγνώμην και καθαρίσανε. Και πάμε παρακάτω, σου λένε, διότι η επανάσταση συνεχίζεται…
Τι είπατε, ρε, μαστουρωμένα καθάρματα, από την πολύ μαστούρα της θρησκείας σας, Τέτοιος χουλιγκανισμός δεν ματάγινε. Να ζητάνε συγγνώμην για κάτι, που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν, ”ασυγχώρητο”. Και τι έπρεπε να κάνουν, το φρικτό λάθος έγινε, δηλαδή το διέπραξαν, τι άλλο περισσότερο από το να απολογηθούν με μια ”συγγνώμην”;
Υπάρχει αυτό που οφείλουν να κάνουν. Να πληρώσουν. Τι, δηλαδή; Με το λάθος τους σκότωσαν 176 αθώους του ουκρανικού αεροσκάφους. Το λιγώτερο, όχι βέβαια για να πατσίσουν, αλλά για να καταδείξουν στην παγκόσμια ανθρωπότητα το μέγεθος της γκέλας τους, είναι να γίνει τελετουργικά ομαδική αυτοκτονία 176 κρατικών αξιωματούχων του Ιράν. Κι εδώ, δεν τελειώνει η συγγνώμην… Τι άλλο;
Από τα έσοδα του πετρελαίου που παράγει το Ιράν να βγει ένα πάγιο κονδύλι αποζημίωσης των συγγενών πρώτου βαθμού των 176 επιβατών του αεροπλάνου. Τι θα πει ”συγγνώμην”, και δεν χρωστάμε τίποτα άλλο για τη σφαγή 176 ανθρώπων.
Διαβάστε ακόμα: