Δεν υπάρχει τίποτα. Αυτή είναι η σοβαρή κουβέντα. Δεν αλλάζει τίποτα, δηλαδή. Με μαϊμού χούντα ή λούμπεν δημοκρατία, σοσιαλισμό κι όχι, μνημόνιο και όχι, η Ελλάδα είναι μία από τα ίδια. Κολλημένη στα ίδια. Κλείσανε την ΕΡΤ, την ξανανοίξανε, για να μη ξεχνιόμαστε, αλλά δεν την αποφεύγουμε την Eurovision.
Φεστιβάλ Τραγουδιού, λέει, αυτό της Eurovision. Ποιο τραγούδι; Η σύνθεση, ο στίχος και η μουσική, όπως και η φωνή του τραγουδιστή, δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Πιο σωστό να το λένε φεστιβάλ ”χορού”. Χοροκίνησης. Κουνήματος. Ένα show σαχλαμάρας, ενα φεστιβάλ ομάδων!
Στη σκηνή δεν βγαίνει μόνον ο ”ερμηνευτής” του τραγουδιού, αλλά και χορευτές και οργανοπαίκτες, ακροβάτες, τουμπερλεκιστές. Τώρα, πώς καταφέρνει να βγάζει το τραγούδι ο έτσι, η έτσι, με το μικρόφωνο ενώ παράλληλα δείχνει σεξουαλισμό, κτυπιέται, χοροπηδάει, ανεβαίνει σκαλωσιές, κρέμεται από σχοινιά, κάνει τούμπες κι άλλα παρόμοια αρκουδιάρικα, αυτό το αφήνουμε.
Διαβαστε ακομα: