Τελικά, το διαδίχτυο είναι η χαρά του χάλια. Το γήπεδο του καπετάν μαλάκα. Λέω κάτι πολύ βαρύ και δεν πέφτω έξω. Για πρώτη φορά από καταβολής λόγω ίντερνετ ο αρχιξεφτύλας, αυτός που είναι για κλωτσές, έχει αποκτήσει βήμα στο δημόσιο λόγο. Με τα ίδια μας τα μάτια βλέπουμε φρικιαστικά πράγματα στο όνομα της δημοκρατίας, του διαλόγου, της ελευθερίας της έκφρασης, όλες αυτές τις καραπαπαριές. Θα πω κάτι συγκεκριμένο, λοιπόν. Με βάση ένα συγκεκριμένο γεγονός.
ο δυστυχής
Αυτό είναι το γεγονός. Ο άνθρωπος δεν διέπραξε κάτι κακό. Ό,τι έκανε, προσωπική του υπόθεση. Και το έκανε κρυφά, δεν προκάλεσε κανέναν, δεν προσέβαλε κανέναν. Η βαρβαρότητα είναι όποιων τον διαπόμπευσαν, όχι μονάχα απέναντι στην οικογένειά του.
Μεταφέρω “σχόλια” για το γεγονός στο Μάριμπορ:
-Θα συνεχίσω το έργο του.
-Η καθηγήτρια δεν αυτοκτόνησε.
-Ας πρόσεχε ο κύριος καθηγητής.
-Από την Πύλη του Παραδείσου στην Κόλαση.
-Θα το κάνουμε και στους δρόμους, όπως τα σκυλιά.
-Καλά, τόσο ασυγκράτητος ήτανε.
-Το έπαθε από την τσιγκουνιά του, υπάρχουν και δωμάτια ξενοδοχείων.
-Σκέπτεται μονάχα με το κάτω κεφάλι.
-Καλό μουνί η καθηγήτρια;
-Το κάτω κεφάλι τρώει το επάνω.
Αυτά. Στην απελπισία του ο δυστυχής έφτασε στην αυτοκτονία και οι άλλοι κάνουν την πλάκα τους. Και πέφτει “διάλογος”, ένας να λέει διαφωνώ, συμφωνώ για τον εμετό αλλουνού.
Διαβαστε ακομα: