Είμαι άνθρωπος της πόλης, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πόλη, ζω πάντα σε πόλη, όμως κάποια πράγματα στις πόλεις δεν τα καταλαβαίνω. Εγώ, δηλαδή, δεν θα έκανα αυτά που βλέπω στους άλλους. Κατ’ αρχήν, να βγω από το σπίτι μου χωρίς να υπάρχει λόγος. Από πιτσιρικάς ήμουν σίγουρος ότι πολλοί κυκλοφορούν χωρίς να έχουν λόγο. Ούτε στη δουλειά τους πάνε, ούτε κάπου αλλού συγκεκριμένα.
Τι θέλει στις 10 και 11 το πρωί για παράδειγμα ατελείωτος κόσμος να πηγαινοέρχεται στα πιο κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας. Ανεξήγητο ξεπόρτισμα. Βλέπεις πολλούς να περπατάνε, να χαζεύουν βιτρίνες, να περιμένουν στη στάση το λεωφορείο και να μιλάνε στο κινητό. Άλλο πάλι τούτο. Αχρείαστες κουβέντες. Ανόητες κουβέντες.
Έχουν το χέρι στο εργαλείο και δεν έχουν επαφή με τον κόσμο, αιχμάλωτοι με το μαραφέτι. Ψηφιακός κόσμος. Ψηφιακοί άνθρωποι. Μετέτρεψαν ένα χρήσιμο μέσο, το τηλέφωνο, τη φορητή συσκευή σε μαλακιστήρι. Και μαλακίζονται στο δρόμο. Πάλι χωρίς να υπάρχει λόγος.
Νέο κόλπο η selfie. Αυτοπορτραίτο. Με την κάμερα του φορητού τηλεφώνου. Είναι μια τέχνη, τέλος πάντων μη λέμε βαρειά κουβέντα, μια μαστοριά η φωτογραφία. Έλα μωρέ. Κι αυτό διότι γίνεται εύκολα. Και γεμίζει ο υπολογιστής από πόζες, από φωτογραφίες που δεν θα τις ξαναδούν. Κι αν τις ξαναδούν τις selfie δεν θα θυμούνται που τις είχαν τραβήξει.
Χάθηκε η μαγεία του απλού. Το μεγαλείο της απλότητος. Κυριαρχεί το περιττό. Και το άχρηστο, ό,τι δεν θα χρησιμοποιηθεί. Όλα για τους follower. Να ανεβάσουμε selfie στα twitter και στα instagram. Για ποιο λόγο; Επειδή έχουμε ξεχάσει τον εαυτό μας. Επειδή απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας.
Διαβαστε ακομα: