Ανοίγεις την τηλεόραση και σου κάνει επίθεση κατάμουτρα. Αυτά θα πληρώσουμε στους φόρους. Θα βρέξει. Θα χιονίσει. Θα πέσει κι άλλο το θερμόμετρο. Θα ανεβούν κι άλλο οι τιμές. Μην μπάινετε στο σούπερ μάρκετ. Κυκλοφορεί νέο κόλπο, νέος κι άγνωστος ιός.
Κανάλι είναι, μαγαζί κι αυτό και πουλάει τρόμο. Και φόβο. Σαν ταινία του σινεμά. Το θρίλερ πουλάει. Το κακό. Η καλή είδηση περνάει ντούκου.
Δεν είναι κατάσταση αυτή. Να δέχεσαι στα ίσα την απειλή ότι θα πεινάσετε, θα ψοφήσετε όρθιοι. Πώς να το αντέξεις, ρε; Κι όμως, είμαστε όρθιοι. Καθόμαστε μόνον όταν παίρνουμε θέση μπροστά στην άτιμη τηλεόραση.
Ο εντεταλμένος δούλος στο αυτί του αυτοκράτορα ψιθυρίζει: ”Μέμνησο του θανάτου”. Αυτή είναι η δουλειά του. Να υπενθυμίζει στον άλλον ότι κι αυτός, ο γαμάω, ο υπεράνω όλων, ο κρατών τον πλανήτη από τους όρχεις του, δεν γλυτώνει από τον θείο Χάρη. Τον παλιόπουστα Χάρο.
Και με κίνδυνο της ζωής του ο δούλος, σε ρόλο παλιάτσου, όφειλε να περνάει το μήνυμα στο αφεντικό, ότι κι αυτός είναι θνητός. Πώς. όμως, να αντέξει τέτοια αλήθεια ο αυτοκράτωρ; Αυτός που είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Μόλις άκουγε τη γαμημένη ατάκα, ”Μέμνησο του θανάτου”, αντί ν προσγειωθεί στην πραγματικότητα, συνήθως έδινε εντολή να εκτελεστεί ο ενοχλητικός ”σύμβουλος”.
Έτσι και οι υπάλληλοι των καναλιών. Ξηγιόνται απειλητικά, ξεφωνίζουν και σου σακατεύουν κάθε κέφι, από το πρωί κιόλας. Κι όσοι τους παίρνουν σοβαρά δεν μπορούν να δουλέψουν, ούτε να αναπνεύσουν από την ανασφάλεια που τους ντοπάρουν.
Διαβαστε ακομα: