Δεν μιλάμε για ένα αξιόλογο, ένα κλασικό έργο στο θέατρο κι αν μια παράσταση έχει επιτυχία, αποτυχία. Αυτό, ναι, αξίζει της κριτικής.
Βγαίνει στον αέρα εκπομπή με απώτερο στόχο να ‘ναι όσο γίνεται γελοία, διότι μόνο έτσι θα γράψει θεαματικότητες, διότι σε τέτοιο ελεεινό κοινό απευθύνεται. Και ο τηλεοπτικός κριτικός επισημαίνει τα στραβά και ανάποδα. Έχει… καθήκον, υποχρέωση επαγγελματική. Φαιδρό. Σουρεαλιστικό.
Η κριτική ένα νόημα έχει. Μια σκοπιμότητα. Να ανεβάσει το επίπεδο όχι μόνο των θεατών, αλλά και των εκπομπών. Των συγγραφέων συγκεκριμένα, των σκηνοθετών, των ηθοποιών, όλων των συντελεστών ενός καλλιτεχνικού δρώμενου. Όλα αυτά τι… σχέση έχουν με το 90% των τηλεοπτικών προϊόντων; Στη ντόπια αγορά των καναλιών δεν ψάχνονται για ποιότητα. Απεναντίας! Τους ενδιαφέρει το σκουπιδαριό.
Κριτική, λέει. Να αντιληφθούν οι μπάμιες και τα φασόλια, που στην πλειοψηφία τους αποτελούν το τηλεοπτικό κοινό, περί τίνος πρόκειται.
Διαβαστε ακομα: