Όταν απευθύνεσαι στον μαλάκα έχεις υποχρέωση να τον πεις μαλάκα. Σύμφωνα με τη σύγχρονη πια ιατρική αντίληψη ο γιατρός θα μιλήσει με ειλικρίνεια στον καρκινοπαθή. ”Αγαπητέ μου, έχετε καρκίνο… ”.
Κάποτε δεν αναφερόταν καν η λέξη. Λέγανε «η κακιά αρρώστια». Σήμερα επιβάλλεται ο κόσμος και πολύ περισσότερο οι ασθενείς να μάθουν να ζουν παρέα με τον καρκίνο.
Ο αποδυτηριάκιας, λοιπόν, πρώτον, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι οι μαλάκες αποτελούν πλειοψηφία, και, δεύτερον και πλέον αξιοσημείωτο φαινόμενο, ότι ο ατομικός άνθρωπος παραδίδεται στον συλλογικό άνθρωπο, με συνέπεια να αλλοτριώνεται η ιδιωτικότητα του από τη τυφλή δυναμική της μάζας, ξεκαθάρισε τα πράγματα από την πρώτη κιόλας ημέρα. Αποκαλούσε ”μαλάκα” τον αναγνώστη. Και απέδιδε τίτλο τιμής στον μαλάκα εκείνον που έχει αποφασίσει να σταματήσει να σκέπτεται ως μαλάκας. Να σταματήσει να συμπεριφέρεται ως μαλάκας.
Να, γιατί δεν ενοχλούνταν οι εκπαιδευμένοι αναγνώστες του αποδυτηριάκια όταν τους έγραφε «κύριοι μαλάκες». Όχι σκέτοι μαλάκες. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Λες ”κύριε μαλάκα” εκείνον που επιθυμεί να αποκτήσει ατομική συνείδηση, ατομική ελευθερία. Να ξεκόψει, επιτέλους, από την δυναμική του όχλου, αυτή που συντρίβει το άτομο.
Διαβαστε ακομα: