Πας στο θέατρο και οι ηθοποιοί ξεχνάνε τις ατάκες τους. Ντροπή. Πας σινεμά να απολαύσεις χολυγουντιανή ταινία και νομίζεις ότι έπεσες σε ελληνική, δηλαδή της πλάκας ποιοτική, εμπορική, διασκεδαστική. Πας στο γήπεδο και παρακολουθείς αυτό που περισσότερο αντιπαθώ. Το σουτ απελπιστικά άουτ. Δεν δέχομαι από επαγγελματία ποδοσφαιριστή τέτοιο σουτ. Είναι αντιεπαγγελματικό. Να φύγει ένα μέτρο άουτ τον συγχωρώ, άντε και πέντε μέτρα μακριά από τα δοκάρια τον δικαιολογώ. Όταν, όμως, στέλνει τη μπάλα στο τελευταίο σκαλοπάτι της κερκίδας, τότε ο επαγγελματίας με υποτιμά.
Μένω ξερός από την προχειρότητα στο γραπτό κάποιων επαγγελματιών δημοσιογράφων στα sites. Απίστευτο. Άνθρωποι που είναι 20 και 30 χρόνια στη δουλειά και δεν σέβονται, πρώτα απ’ όλα, την υπογραφή τους.
Με το γράψιμο ο δημοσιογράφος επικοινωνεί με τον κόσμο. Όπως ο μουσικός παίζει με τις νότες, συνθέτει μουσική με τις νότες, έτσι και το δημοσιογραφικό κείμενο είναι μία παρτιτούρα με λέξεις. Μιλάμε ότι οι άνθρωποι γράφουν με τον κώλο. Με δάκτυλα χελώνας, όχι ανθρώπινα.
Ψιλά γράμματα; Σε καμιά περίπτωση. Οι δημοσιογράφοι δεν γράφουν αυτά που ξέρουν, αλλά κι αυτά που ενδιαφέρουν τους πελάτες τους, τους αναγνώστες. Οι άνθρωποι ξεπετάνε στο πόδι, στο όρθιο το… ρεπορτάζ, ας τους κάνουμε τη χάρη να πούμε έτσι το κείμενο τους..
Διαβαστε ακομα: