Αν γνωρίζεις ελληνικά είναι βασανιστικό να ακούς τους επαγγελματίες της συμφοράς να περιγράφουν ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Δέχεσαι κανονική επίθεση. Δεν είναι ότι κάποιοι βγάζουν την οπαδική τους νοσηρότητα, άστοι αυτό. Ο τηλεοπτικός τους λόγος είναι αλβανικός. Σκοπιανός. Κογκολέζικος. Κινέζικος.
Για παράδειγμα επαγγελματίας είναι και ούτε ελληνικά μιλάει, ούτε ποδοσφαιρικά, ούτε τηλεοπτικά. Λέει «Οι Τούρκοι…» αναφερόμενος σε μια τούρκικη ομάδα. Από τους ένδεκα, όμως, ποδοσφαιριστές οι εννέα δεν είναι Τούρκοι. Το σωστό είναι να πει «Η τούρκική ομάδα…», όχι «Οι Τούρκοι…». Όπως δεν θα πει «Έλληνες» αναφερόμενος στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, την όποια άλλη ομάδα του πρωταθλήματος.
Δεν θα πει ”Μακεδόνες” εκείνους του ΠΑΟΚ. «Περιστεριώτες» του Ατρομήτου, «Αγρινιώτες» του Παναιτωλικού..
Η μπάλα καταλήγει κόρνερ και ο επαγγελματίας της πλάκας λέει «Έχουμε κόρνερ…». Ποιοι το… έχουμε; Ο διαιτητής σφυρίζει φάουλ και λέει «Έχουμε φάουλ…». Εμείς οι τηλεθεατές το… έχουμε το φάουλ; Ο σπήκερ, οι συνεργάτες του στο κανάλι το… έχουμε. Αυτοί το κάνανε το φάουλ. Αυτοί το κέρδισαν.
Ο σπήκερ, έτσι όπως τον λέγαμε πιτσιρικάδες, είναι παρατηρητής. Σχολιαστής. Στην απ’ έξω.Δεν παίζει μπάλα, δεν κερδίζει, δεν χάνει.
Ανώριμος, άψητος είναι οι σπήκερ στα πρώτα τους… σκιρτήματα μπροστά στο μικρόφωνο. Της πλάκας παραμένουν και μετά από δέκα, και 20 χρόνια, και 30 χρόνια Περίεργο. Και μελαγχολικό.
Διαβαστε ακομα: