Διαβάζεις. Γιατί το κάνεις. Είναι πάρα πολύ καλό να διαβάζεις, όχι απαραίτητα να μελετάς. Διαβάζεις ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, ένα περιοδικό, ακόμα κι ένα site. Γιατί το κάνεις; Ένας λόγος είναι να πληροφορηθείς. Να ενημερωθείς. Να μάθεις κάτι. Όπως και για να χαλαρώσεις, να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, όχι με τη σκοπιμότητα ντε και καλά να διασκεδάσεις. Να πέσεις σε τίποτα εύθυμες αράδες, να κάνεις πλάκα, να ευθυμήσεις.
Και να ακούς, και να βλέπεις, όχι μόνο να διαβάζεις, καλό είναι. Με την εμφάνιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας, κοντά στις τρεις δεκαετίες και βάλε, έχει γεννηθεί η γενιά των «σχολιαστών». Απίθανη φυλή. Που να ήταν κρυμμένοι ένα σωρό δυστυχείς; Μιλάμε γι’ αυτούς με την ακατανίκητη ανάγκη να «σχολιάσουν». Να… παρέμβουν. Δεν κατάλαβα, σου λένε. Γιατί μόνο οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, επώνυμοι, καλλιτέχνες, αθλητές. Φωνή και γνώμη έχει και ο απλός λαός. Τον οποίον εκπροσωπούν κάποιοι άγνωστοι μαϊντανοί, πιο σωστά μανιακοί.
Δεν προλαβαίνει ο δήθεν επαγγελματίας να ξεκινήσει την εκπομπή του και πλακώνουν οι «σχολιαστές». Έτσι είναι τα πράγματα, υποστηρίζει ο ένας. Συμφωνώ, ο άλλος. Διαφωνώ, ο παράλλος. Κι όλοι επιμένουν αδιαπραγμάτευτα στην άποψη τους. Η εκπομπή πλέον παύει να είναι του εκπομπάρχη, του ραδιοφωνικού παραγωγού, του δημοσιογράφου. Κι αυτόν, όμως, τον βολεύει να ροκανίζεται ο χρόνος της εκπομπής, διότι αντί να αμολάει ο ίδιος τις μαλακίες του, αφήνει το μικρόφωνο στις μαλακίες των ”συνεργατών” του. Των ραδιοφωνικών κολλητηρτζήδων, που λέγαμε. Που επιδημικά πολλαπλασιάστηκαν. Κι έγιναν κανονικοί πελάτες της εκπομπής. Επειδή κι άλλοι μαλάκες στο μεταξύ βγήκαν στο κλαρί, να διαφωνήσουν με τις μαλακίες που άκουσαν, και να πουν τις δικές τους μαλακίες.
Το κακό παράγινε στο διαδίχτυο. Με τις ηλεκτρονικές, λεγόμενες, εφημερίδες. Διαφωνώ, σου λέει. Φοβερά πράγματα. Ο τίποτας, αυτός που έχει άγρια μεσάνυχτα ακόμα και για τα πιο βασικά στη ζωή, ακόμα και για τον ίδιον του τον εαυτό, διαβάζει κάτι και αισθάνεται την… κοινωνική υποχρέωση να διαφωνήσει, να συμφωνήσει. Αυτό είναι το φαινόμενο. Καμία σεμνότης. Δεν ξέρει τι του γίνεται, ένα. Δεν ενδιαφέρεται να μάθει, δυο. Δεν καταλαβαίνει τι ακούει, τι διαβάζει, τρία. Και πανεύκολα φθάνει στην αποθέωση της προσωπικής του μαλακίας. Να νομίζει ο χάλιας ότι με τη μαλακία του κάτι έχει να προσθέσει, κάτι να φωτίσει κι αυτός. Γιατί; Είναι η μοναδική ευκαιρία να πείσει τον εαυτό του ότι κι αυτός είναι κάποιος. Γαμώ το στανιό μου, υπάρχω κι εγώ στη ζωή.
Τελικά. Η ελεύθερη ραδιοφωνία, η ιδιωτική τηλεόραση και το ιντερνέτ, γενικώς η ελεύθερη έκφραση, το καθεστώς απόλυτης ελευθερίας κατέδειξαν το βάθος και το πλάτος της μαλακίας του μαλάκα.
Διαβαστε ακομα: