Γράφω αυτά που γράφω είτε γιατί έτσι νομίζω, είτε γιατί είμαι πουλημένος σε ύποπτα κέντρα ή σε αθώες συλλογικότητες, οπαδούς ομάδων, κομμάτων και σία. Δεν κατάλαβα. Γιατί να μην είναι πουλημένος κάποιος, έστω κι αν δεν χρηματίζεται, όταν τα γράφει με σκοπό να κολακέψει στημένους, στρατευμένους αναγνώστες;
Με χαρακτηρίζει ο αναγνώστης ότι δεν είμαι ουδέτερος. Μισώ την ουδετερότητα. Ποτέ δεν ήμουν ουδέτερος. Πάντα είχα γνώμη και δεν την έκρυβα. Κυρίως αισθανόμουν και ήμουν ανεξάρτητος. Άλλο αυτό, δηλαδή δεν ένοιωθα καμιά υποχρέωση να πάω πάσο την άποψη των πολλών και των λίγων.
Λάθος κάνει ο αναγνώστης και για τη στάση μου. Δεν είμαι απλά εναντίον π.χ. του Τσιπρα. Είμαι και πολύ εναντίον. Όχι ακριβώς προσωπικά με τον συριζαίο, όσο κυρίως με την κομματική του δραστηριότητα, και γι’ αυτά που λέει και για εκείνα που δεν έκανε. Και δεν τον συγκρίνω με κανένα Μητσοτάκη. Μιλάμε πολιτικά, όχι ποδοσφαιρικά. Άλλο το γήπεδο, όπου ο ”κριτικός” είναι της πλάκας όταν αποθεώνει ή θάβει τη μια ομάδα χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν το πως έπαιξε η άλλη ομάδα.
Ο κάθε πολιτικός, π.χ. ο Τσίπρας κρίνεται ως Τσίπρας, όχι σε σύγκριση με τον κομματικό του αντίπαλο. Το ίδιο ο κάθε Μητσοτάκης. Δούλεψε τον κόσμο ο Τσίπρας. Το ότι κάποιοι. αρκετοί ψηφοφόροι θέλουν να ακούνε παραμύθια της Χαλιμάς, δεν αθωώνει τον Τσίπρα. Γι’ αυτό όσο αναξιόπιστος είναι ο συριζαίος, άλλο τόσο, και περισσότερο είναι αυτοί που γουστάρουν το ψέμα. Αν, άλλωστε, δεν υπήρχε τόσο ισχυρό μέγεθος λαού να… απαιτεί τις εύκολες υποσχέσεις, δεν θα διαιωνιζόταν το φαινόμενο ο υποψήφιος πρωθυπουργός να αμολάει… δεσμεύσεις που πρώτα αυτός γνωρίζει ότι δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα.
Διαβαστε ακομα: