Ελληνική ομάδα, η εθνική ή όχι, στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ κερδίζει τούρκικη στην Κωνσταντινούπολη ή και σ’ άλλη πόλη της Τουρκίας. Η καλύτερη για τους αιώνιους γελωτοποιούς της πιάτσας, έτοιμη έχουν την πολυμεταχειρισμένη μαλακία τους. Ότι έγινε η Άλωση της Πόλης.
Ο καραγκιόζης δεν παίζεται. Δεν έχει αντίπαλο. Ξέρει πολύ καλά πως ό,τι κάνει, ό,τι πει, ό,τι γράψει, δεν θα φάει ξύλο. Δύσκολα να βρεθεί κανείς να τον ξεμπροστιάσει, να ασχοληθεί μαζί του. Στο φινάλε, ο χάλιας αναφέρεται στο πατριωτικό όνειρο, αμάν και πότε να ξαναπάρουμε την Πόλη από τους άπιστους. Μετά από έξι αιώνες.
Λεγεωνάριους και αλλόθρησκους είχε στη δούλεψη του το Βυζάντιο για να υπηρετούν την αυτοκρατορία. Και η σημερινή Ελλάδα, με ομάδα επαγγελματική και ξένους λεγεωνάριους ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπωλίστες, πόσες φορές πέτυχε την… Άλωση. Και πόσες φορές απέτυχε να… ξαναπάρει την Πόλη
Θυμάμαι, με την ευκαιρία, την πιο ένδοξη… Άλωση. Την έκανε το 1973 στην Τουρκία η εθνική ομάδα στίβου, όταν για πρώτη φορά μεταπολεμικά πήρε την πρωτιά στη βαθμολογία των βαλκανικών αγώνων. Μέρες δόξας και για τη χούντα! Μην το ξεχάσουμε, μετά από ένα χρόνο παρέδωσε στην Τουρκία τη μισή Κύπρο.
Διαβαστε ακομα: