Με άτομα όπως π.χ. τον Αχιλλέα Μπέο και τον Αλέξη Κούγια δεν υπάρχει το ”Είναι δικός μου… ”. Σε κάποια φάση θα δώσει την εντύπωση ότι είναι τακίμι με τον τάδε ισχυρό, π.χ. Μαρινάκη και Σαββίδη. Ή ότι στέκεται φανατικά και πεισματικά ενάντια στον Μελισσανίδη. Ούτε αυτό υπάρχει.
Κούγιας, Μπέος, μην πάμε σ’ άλλα παιδιά της πιάτσας, είναι η πάρτη τους. Το ένα. Το άλλο είναι ότι έχουν στόμα. Στοματάρα. Και δεν τα λένε άρτσι μπούρτσι και λουλάς, όταν το ανοίξουν. Όχι, βέβαια. Οι άνθρωποι είναι της δουλειάς. Άσχετο ότι ο ένας έβγαλε πανεπιστήμιο, κι ο άλλος αποφοίτησε από το πεζοδρόμιο. Κάθε ατάκα τους είναι υπολογισμένη στον πόντο και μαζί με τις λέξεις κουβαλάει μπαρούτι. Φωτιά σκέτη.
Παίζουν με κανόνες χαρτοπαίκτη. Πάντα κρατάνε στην καβάτζα τα ρέστα τους. Ένοιωσε την πρόκληση ο στόχος, ο όποιος δέχθηκε την επίθεση δημόσια και κάνει το λάθος να δώσει απάντηση; Οι Μπέος, Κούγιας τον περιμένουν στην στροφή με νέο πυροβολισμό. Συμπέρασμα. Και δίκαιο να έχει κάποιος είναι μάλλον απίθανο να κερδίσει επικοινωνιακά στην κόντρα μαζί τους. Θα βγει χαμένος.