Με τον οπαδό δεν παίζεις στα ίσα. Αν θες νταραβέρι μαζί του, τότε θα πας με τα νερά του. Επειδή ο οπαδός πιστεύει. Και πίστη σημαίνει τυφλή υποταγή. Η αλήθεια, τα επιχειρήματα, η πραγματικότητα είναι έξω από την πίστη.
Είπαμε. Πονάει ο άλλος. Γιατί είναι οπαδός. Υποφέρει για την ομάδα του. Και πάντα ελπίζει ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Θα ξαναγίνει η ομάδα του αυτή που ήταν. Να μην υστερεί σε τίποτα από καμιά μια άλλη ελληνική. Και γιατί να υστερεί, όταν υπάρχει τόσος κόσμος που την ακολουθεί. Την λατρεύει.
Είμαστε μεγάλη ομάδα, λέει ο οπαδός. Είμαστε ομαδάρα. Και το λέει με την οπαδική ”λογική”. Όχι, δηλαδή, γιατί η δική του ομάδα έχει… ήθος. Ούτε γιατί έχει αγωνιστική αξία ξεχωριστή. Ούτε γιατί έχει παικταράδες. Ούτε, τέλος, γιατί παίζει μεγάλο ποδόσφαιρο. Τι μαλακίες είναι αυτές; Η ομάδα είναι ομαδάρα είτε παίρνει πρωτάθλημα, είτε το χάνει με 20 και 30 βαθμούς διαφορά.
Τα ΜΜΕ θέλουν πελατεία. Να σκοράρουν σε πωλήσεις. Άρα, δεν θα πάνε στην κόντρα με την τύφλα του οπαδού. Είπαμε. Δεν είπαμε; Με τον πιστό της θρησκείας, της πολιτικής, του ποδοσφαίρου κάνεις τον μαλάκα ως ΜΜΕ. Λες του οπαδού ”Μεγάλε, σε καταλαβαίνω…”. Και τον λες μεγάλο, διότι είναι οπαδός… μεγάλης σε μέγεθος πελατείας.
Αν το ΜΜΕ δεν είναι οπαδικό, δηλαδή ξεφτυλισμένο ΜΜΕ. Αν θέλει να τον αγοράζει ο άρρωστος. Αν θέλει να τον διαβάζει, τότε θα δείχνει… κατανόηση στον οπαδό. Ο οποίος έχει ανάγκη από στήριξη ηθική. Μπαλαμούτι, όχι τη ψυχρή αλήθεια. Είπαμε. Έχει το βάσανο του με την ομαδάρα του ο πελάτης.
Διαβαστε ακομα: