γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Οι σύγχρονες κοινωνίες δεν κινδυνεύουν τόσο από τα στρατιωτικά και θρησκευτικά ιερατεία όσο από την απόλυτη επιβολή της μιντιοκρατίας. Τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα λειτουργούν πλέον ως ένα ισχυρό παραισθησιογόνο της κοινής γνώμης.
Ο πολίτης οφείλει να δέχεται ως σωστό και ωφέλιμο για τον ίδιο αυτό που του προτείνουν έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Κάθε διαφορετική άποψη συκοφαντείται, θάβεται στη σιωπή, καταγγέλλεται ή γελοιοποιείται.
Η έκπτωση του δημοσιογραφικού λόγου είναι συνταρακτική. Η χυδαία συναλλαγή με πολιτικούς και επιχειρηματίες απροκάλυπτη. Οι ελάχιστες έντιμες φωνές δεν αναιρούν την πραγματικότητα.
Η δημοσιογραφία είναι πλέον το μόνο πεδίο νόμιμης ανθρώπινης δραστηριότητας όπου η επίδοση στο κουτσομπολιό, την αδιακρισία, τη στρεψοδικία, την κακογλωσιά, την αυθάδεια, το ψεύδος και την παραπλάνηση επιβραβεύονται. Αυτές οι αρετές έχουν επενδυθεί με μεγάλα νοήματα: δημόσιος διάλογος, αποκαλύψεις, κριτική του δημόσιου βίου (κι ας πρόκειται για το εσώρουχο του κρινόμενου) και βέβαια το ρεπορτάζ που έχει αναχθεί σε ισοδύναμο επιστημονικού τετελεσμένου (δηλαδή τι είπε ο γείτονας ή ο περαστικός για το συμβάν).
Με το μπάσταρδο αξίωμα ότι ουδείς είναι υπεράνω κριτικής, ρίχνονται τα άγια τοις κυσί. Οι δημοσιογράφοι φροντίζουν να απαξιώνουν με περισσή κακεντρέχεια κάθε θεσμό ή πρόσωπο που επικοινωνεί αδιαμεσολάβητα με τον κόσμο για να απομείνουν ως η μόνη φωνή (που ανήκει στους εντολείς τους). Ο Ιππότης της Αλήθειας αποδεικνύεται μεροκαματιάρης της εξαπάτησης.
Διαβαστε ακομα: