Πέρασαν 26 χρόνια από τότε που την κοπάνησε ο Χρήστος Σιέμπης. Σα να μου φαίνονται πολλά. Πάρα πολλά. Μήπως έχω κάνει λάθος στο μέτρημα. Πέθανε σα σήμερα 7 Απριλίου το 1997. Δεν το σκέφθηκα! Πώς όταν θάψεις δικό σου άνθρωπο, επειδή τον κρατάς ζωντανό στη μνήμη, το χρόνο της απώλειας δεν τον ακουμπά η αριθμητική…

Θυμάμαι τον Σιέμπη, τον έχω στη σκέψης μου, γιατί μ’ αρέσει να θυμάμαι το δικό μου παρελθόν. Γιατί με τους μυθικούς καιρούς του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» είναι δεμένος ο Χρήστος.

Απαραίτητη σημείωση για όσους δεν γνωρίζουν. Ο Θεσσαλονικιός εμφανίστηκε στον Ταύρο λίγες ημέρες πριν κυκλοφορήσει η φυλλάδα:

-Τίποτα…, γράφω στο εφημεριδάκι του Συνδέσμου Φιλάθλων ΠΑΟΚ Αθήνας.

-Πολύ.

Μάτια υγρά. Ζεστά. Το πρώτο που είδε εκείνος που τον είχε αντίκρυ. Δύσκολο να κουλαντρίσει το παλληκάρι τις ευαισθησίες που κουβαλούσε.

Διαβαστε ακομα:

Ο ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΕΜΠΗ