γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Παλιά η κουβέντα ότι «κάθε άνθρωπος είναι ένα κλάσμα». Ο αριθμητής δείχνει αυτό που πραγματικά είσαι και ο παρανομαστής αυτό που ο ίδιος νομίζεις ότι είσαι. Η «Ιδεατή Εικόνα» που ανέλυσε διεξοδικά η σπουδαία Κάρεν Χόρνεϊ. Η «Ιδεατή Εικόνα» μπορεί να έχει σώσει κάποιους από την αυτολύπηση και το καταθλιπτικό κενό της ασημαντότητας αλλά έχει εξωθήσει πολλούς περισσότερους στην έπαρση και την αφροσύνη.
Μια μικρή απόκλιση στο κλάσμα, δηλαδή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας είναι ανεκτή. Αν ο αριθμητής είναι 3 και ο παρανομαστής 4 ή 5 το πράγμα παλεύεται. Τότε μιλάμε για μεγάλη αυτοπεποίθηση. Θάρρος που ξεπερνάει τα όρια. Μεγαλόπιασμα. Και συστήνουμε θεραπεία «κάτσε στα κιλά σου», «ξεκαβάλα», «μείνε στα κυβικά σου».
Το ψυχικό τουρλουμπούκι ξεκινάει αν ο αριθμητής είναι 5 και ο παρανομαστής 9,10,11… Τότε κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Δεν ταιριάζουν τα χνώτα σου με τους άλλους. Είσαι μόνιμα στη μίρλα και την οργή. Θεωρείς ότι δεν έχεις την αναγνώριση που αξίζεις. Μνησικακείς κατά πάντων.
Μεγάλο παράδειγμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στα σχόλια που ακολουθούν μια ανάρτηση, τίποτα δεν μένει όρθιο. Συμμορίες ανεπίγνωτων χρηστών παραμονεύουν για να γκρεμίσουν οτιδήποτε τους ξεπερνάει: πρόσωπα, ζωές, έργα. Δεν είναι απλώς φθόνος, είναι μνησικακία.
Όπως λέει ο Σέλερ, όλοι αυτοί δεν μνησικακούν εναντίον κάποιου συγκεκριμένου, αλλά οποιουδήποτε κέρδισε όσα, και οι ίδιοι θεωρούν ότι τους ανήκουν. ”Μπορώ να σου συγχωρήσω τα πάντα εκτός από το να είσαι αυτό που είσαι εκτός να μην είμαι εγώ αυτό που είσαι εσύ”.
Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα των σχολίων που αναρτώνται, δεν έχουν το παραμικρό ευγενικό κίνητρο, κάτι να διορθώσουν, κάτι κακό να προλάβουν, αλλά το χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για λοιδορίες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για όντα ανίκανα να ερωτευτούν ένα πρόσωπο, ένα έργο ή τον δημιουργό του. Δηλαδή τον εαυτό τους.
Διαβαστε ακομα: