Πιθανόν να μην το γνωρίζουν οι νεώτεροι. Πριν ανοίξω φύλλα στο θέμα, να το πω. Στα χρόνια μας, τα δικά μου χρόνια, πηγαίναμε στους σινεμάδες τους πρωινούς, παρακαλώ, και στα γήπεδα, πολύ πρωί, παρακαλώ, και σε γήπεδο ξερό, κι ακούγαμε φανταστικές ατάκες. Γνήσιο χιούμορ από τους διπλανούς μας. Τη μία εξυπνάδα, και δεν το λέω ειρωνικά, μετά την άλλη. Να κρατάς χαρτί και να σημειώνεις. Μη χαθεί κανένα διαμάντι λαϊκού, πηγαίου αστεϊσμού. Σαρκαστικού. Διασκεδαστικού.
Η κουβέντα με αφορμή ότι σα σήμερα 21 Μαρτίου, το 2006, έσκασε μύτη το twitter. Μέσο πλέον έκφρασης και επικοινωνίας. Από τον πλανητάρχη μέχρι τον τελευταίο χάλια του σύμπαντος. Ένα κόλπο στην καθημερινότητα και να μοιάζει με δημόσια τουαλέτα.
Τι λέω; Αδικώ τα ουρητήρια και τις χεστρώνες μαζικής προσέλευσης. Εκεί όπου και ο τίποτας, ο πιο πίτουρας, θα κάνει την ανάγκη του σεμνά, διακριτικά. Και θα καταφύγει στο αποχωρητήριο, δημόσιο ή όχι, ο καθένας διότι δεν μπορεί να κρατηθεί. Στο ψιλό και στα χοντρά.
Κανονικό πτυελοδοχείο. Έτσι το βλέπουν και το twitter. Σκουπιδοτενεκέ. Φτύνει ο τουϊτεράς ό,τι έχει μέσα στο σκατένιο κεφάλι του, λες και αδειάζει άχρηστα πράγματα σε χαβούζα. Και όμως! Αισθάνεται ότι κάνει κάτι το προσωπικό. Σχολιάζει κι αυτός, μη μείνει νηστική η ανθρωπότητα από τη φώτιση της σκέψης του.
Τα twitter και τα Facebook, όλα αυτά τα καινούργια κόλπα είναι, τελικά, για να ξαλαφρώνουν. Να εκτονώνονται οι αργόσχολοι. Εξαίρω τους πληρωμένους σχολιαστές.
Διαβαστε ακομα: